Kto to powiedział, że zaawansowany wiek jest czasem schyłku, zaniku aktywności i smutnego czekania na odejście? Powiedzcie to Abrahamowi. On i Sara zbliżali się do setki, gdy otrzymali „dziecko obietnicy” – Izaaka. I wtedy dopiero w ich życiu „zaczęło się dziać”. Powiedzcie to Mojżeszowi, którego jako osiemdziesięciolatka Bóg oderwał od pasania owiec w Madianie i posłał z misją wyzwolenia ludu Izraela. Powiedzcie to Symeonowi i prorokini Annie, których w ostatnich dniach życia spotkało największe szczęście, gdy na własne oczy ujrzeli Mesjasza, „światło na oświecenie pogan i chwałę ludu Izraela”. Powiedzcie to wielu patriarchom i prorokom, którym późny wiek jedynie dodał doświadczenia i autorytetu, a których na pewno nie skłonił do abdykacji z życia.

Nieznani, a kochani

Bóg nikogo nie traktuje jak „mniej człowieka” na jakimkolwiek etapie życia. Jest Bogiem niespodzianek, zaskoczeń, nieoczekiwanych zwrotów akcji, które nieraz następują właśnie w latach późnych. Dał o tym świadectwo także sam papież Franciszek. „Ja też mogę zaświadczyć, że otrzymałem wezwanie, by zostać biskupem Rzymu, kiedy osiągnąłem, że tak powiem, wiek emerytalny i wyobrażałem sobie, że nie będę już mógł zrobić zbyt wiele nowego” – napisał w orędziu na czwartą niedzielę lipca, która odtąd będzie obchodzona w Kościele jako Światowy Dzień Dziadków i Osób Starszych. „Pan jest zawsze blisko nas – zawsze – z nowymi zaproszeniami, z nowymi słowami, ze swym pocieszeniem, zawsze blisko nas. Wiecie, że Pan jest wieczny i nigdy nie udaje się na emeryturę. Nigdy” – zapewnił papież w orędziu.

Wybór czwartej niedzieli lipca nie jest przypadkowy – dzień ten znajduje się w bliskości liturgicznego wspomnienia świętych Joachima i Anny, małżonków, którzy w swojej starości zostali dziadkami samego Boga, który przyjął ludzkie ciało.