Najnowszą adhortację papieża Franciszka moim zdaniem czyta się… dziwnie. Wypełniona jest cytatami z poematów – skądinąd przepięknych. Lubię poezję, ale nie przywykłem do niej w dokumentach kościelnych. Rozumiem jednak zamysł autora, który stwierdził: „Poezja pomaga wyrazić bolesne uczucie, które podziela dziś wielu z nas. Nieuniknioną prawdą jest to, że w obecnych warunkach, przy takim sposobie traktowania Amazonii, tak wielkie bogactwo życia i tak wspaniałe piękno zmierzają ku końcowi, chociaż wielu chce nadal wierzyć, że wszystko w porządku, jakby nic się nie stało”.

Bez rewolucji

Stanowiąc zapis papieskich „marzeń”, „Querida Amazonia” mogłaby się wydawać mało poważna w porównaniu z innymi adhortacjami. A jednak jest o rzeczach najpoważniejszych, dramatycznych, wielkich. I przede wszystkim nie jest o tym, o czym cały świat myślał, że będzie. Kwestia święceń kapłańskich udzielanych żonatym mężczyznom tam, gdzie brakuje kapłanów, nie pojawia się w niej ani razu. O nowościach dotyczących posług sprawowanych przez kobiety nawet nie wspominam, bo choć roli kobiet poświęcono sporo miejsca, w zasadzie nie pojawia się w adhortacji nic, czego byśmy dotychczas nie znali.