Bardzo dziękuję księdzu arcybiskupowi metropolicie za to, że mnie zachęcił do krótkiego przemówienia. Podobno przemawiać krótko jest trudniej niż długo. Więc zachęcił mnie także do trudnego przemawiania.

Drodzy moi bracia w kapłaństwie z archidiecezji poznańskiej, z rodzin zakonnych; bracia i siostry także z innych sąsiednich diecezji. Bracia kapłani, zakonnicy i zakonnice. Cieszę się z tej chwili spotkania. Ta chwila musi nam wystarczyć na to, ażeby potwierdzić naszą wspólnotę w Kościele. Wspólnotę z waszym biskupem, którą św. Ignacy Antiocheński przyrównuje do strun w instrumencie - i wspólnotę poprzez waszego biskupa z biskupem rzymskim, która daje naszemu kapłaństwu ów wymiar powszechny, jak o tym uczy Sobór Watykański II. Wymiar powszechny. W imię tej podwójnej wspólnoty: tej z waszym biskupem i tej drugiej, z biskupem rzymskim, oddaję hołd Chrystusowi Panu, Wiecznemu Kapłanowi, który żyje w każdym z was i działa przez każdego z was. Każdy z was bowiem w Jego imieniu sprawuje tajemnicę Odkupienia, tajemnicę Eucharystii. Oddaję hołd Chrystusowi, który żyje i działa w was i przez was, i przez to równocześnie oddaję największą cześć każdemu z Was.

Proszę, ażebyście zawsze byli godni tej czci, którą nas, kapłanów, obdarza sam Chrystus. Żebyście byli Mu bezgranicznie wdzięczni za dar kapłaństwa i żebyście tę wdzięczność spłacali całym swoim życiem. Niech to życie będzie błogosławione w duchu ośmiu błogosławieństw - to jest synteza powołania chrześcijańskiego, powołania ewangelicznego. Niech to życie będzie owocne tą szczególną owocnością, do jakiej powołani jesteście, rezygnując z życia rodzinnego, osobistego, po to, ażeby tym bardziej być dla wszystkich.

Polecam was Sercu Matki kapłanów. Wspominam pokolenia wielkich kapłanów archidiecezji poznańskiej, zjednoczonych z biskupami, z arcybiskupami tej stolicy od roku 968 - i wspólnie z waszym arcypasterzem oraz obecnymi tutaj kardynałami i biskupami błogosławię wam z całego serca.

Jan Paweł II