OBRZĘDY WSTĘPNE

Procesja wejścia jest obrazem Kościoła, który przemierza świat pod znakiem krzyża naszego Pana Jezusa Chrystusa. Wejście pasterza, w naszym przypadku Ojca Świętego, uświadamia nam obecność Chrystusa – Dobrego Pasterza, który prowadzi swój Kościół i jednoczy go poprzez swoją posługę pasterską. Ciesząc się obecnością widzialnej Głowy Kościoła pośród nas, papieża Jana Pawła II, doświadczamy uniwersalnego wymiaru Kościoła, który tak szczególnie objawia się dzisiaj w naszym zgromadzeniu liturgicznym. W dzisiejszej procesji wejścia brakuje księgi Ewangelii, świec i kadzidła, które pojawią się dopiero w późniejszej fazie celebracji.

W czasie procesji wejścia śpiewamy:
Niech z serc popłynie – schola sióstr
1. Pod Twą obronę Ojcze na niebie, – Grono Twych dzieci swój powierza los. – Ty nam błogosław, ratuj w potrzebie – I broń od zguby, gdy zagraża cios.
2. Czy toń spokojna, czy huczą fale, – Gdy Ty Twe dzieci
w swej opiece masz, – Wznosimy modły dziś ku Twej chwale, – Boś Ty nam tarczą, Boże Ojcze nasz.

Ojciec Święty rozpoczyna celebrację:
W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego.
W. Amen.
W świętym Kościele Boga łaska i pokój niech będzie z wami wszystkimi.
W. I z duchem twoim.

Błogosławieństwo wody i pokropienie

Woda jest znakiem oczyszczenia (pokuty), odrodzenia oraz przypomina nam chrzest święty. On stanowi bramę, poprzez którą wszyscy wchodzą do wspólnoty Kościoła, budując ją swoim życiem wiary. Ta wspólnota natomiast nadaje właściwy sens istnieniu budowli zwanej kościołem. Obrzęd pokropienia ma ożywić naszą wiarę oraz odnowić przymierze chrztu świętego.

Ojciec Święty wzywa zgromadzonych do modlitwy:
Drodzy bracia i siostry, poświęcając uroczyście tę świątynię pokornie prośmy naszego Pana i Boga, aby pobłogosławił tę wodę, którą będziemy pokropieni na znak pokuty i na pamiątkę naszego chrztu oraz do poświęcenia ścian i ołtarza nowego kościoła. Niech sam Pan wspomaga nas swoją łaską, abyśmy posłuszni natchnieniom Ducha Świętego, którego otrzymaliśmy, trwali wiernie w Jego Kościele.
Wszyscy przez chwilę modlą się w milczeniu. Następnie Ojciec Święty kontynuuje:
Boże, przez Ciebie wszelkie stworzenie osiąga światło życia. Ty otaczasz ludzi taką miłością, że nie tylko żywisz ich pełen ojcowskiej troski, lecz miłosiernie obmywasz z grzechów i nieustannie sprowadzasz do jedności z Chrystusem, który jest ich Głową.
W swoim miłosierdziu postanowiłeś, że grzesznicy, którzy przyjmują chrzest, umrą z Chrystusem i powstaną do nowego życia, aby stać się członkami Jego mistycznego Ciała i dziedzicami wiecznej nagrody.
Uświęć tę wodę swoim X błogosławieństwem, aby pokropienie nas i ścian tej świątyni było znakiem przypominającym sakrament chrztu, w którym obmyci z grzechu, staliśmy się w Chrystusie świątynią Twojego Ducha. Spraw, abyśmy z wszystkimi braćmi, którzy w tym kościele będą sprawować święte sakramenty, doszli do niebieskiego Jeruzalem.
Przez Chrystusa Pana naszego.
W. Amen.

Wodą święconą skrapia się teraz ołtarz, zgromadzonych wiernych oraz ściany kościoła. W tym czasie wszyscy śpiewają pieśń:

1. Przez chrztu świętego wielki dar, – O Chryste, z Twej hojności. – Twym dzieciom wiary dałeś skarb – Nadziei i miłości.
Ref.: Najświętszej Trójcy wieczną cześć pragniemy z serc gorących nieść, – Strzec wiary ślubujemy, – W niej żyć, umierać chcemy.
2. Z wyznawców Twoich wiernych rzesz – Swój Kościół tworzysz w świecie, – W Ojczyźnie naszej władasz też – Przez długie tysiąclecie. – Ref.

Po zakończeniu pokropienia Ojciec Święty mówi:

Bóg, Ojciec miłosierdzia, niech będzie zawsze obecny w tym domu modlitwy, † a łaska Ducha Świętego niech oczyści żywą świątynię, * którą my jesteśmy.
W. Amen.

Hymn

Śpiewa się: Chwała na wysokości Bogu po łacinie:

S. – śpiewa schola.
O. – śpiewają wszyscy.

Kolekta

Módlmy się.
Wszechmogący, wieczny Boże, ześlij na to miejsce swoją łaskę † i udziel pomocy wszystkim, którzy Ciebie wzywają. * Niech tutaj moc Twojego słowa i sakramentów utwierdza w wierze serca wszystkich wiernych.
Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa Twojego Syna, † który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, * Bóg, przez wszystkie wieki wieków.
W. Amen.

LITURGIA SŁOWA

Liturgia Słowa rozpoczyna się dzisiaj od uroczystej inauguracji ambony – miejsca głoszenia słowa Bożego. Lektorzy udają się zatem najpierw do Ojca Świętego i z jego rąk otrzymują Lekcjonarz mszalny. Biskup jest bowiem bezpośrednio odpowiedzialny w powierzonym mu Kościele za głoszenie słowa Bożego i on zleca wykonanie tej posługi odpowiednio przygotowanym osobom. Te zaś wykonują swoją posługę przy stole słowa Bożego, zwanym amboną.
Zwracając się do lektorów i do całego zgromadzenia liturgicznego Ojciec Święty wypowiada następujące słowa:

Niech w tej świątyni zawsze rozbrzmiewa słowo Boże, aby wam odsłaniać tajemnicę Chrystusa i przyczyniać się do waszego zbawienia w Kościele.
W. Amen.

Pierwsze czytanie

Doświadczenie Izraelitów, opisane w dzisiejszym pierwszym czytaniu, pochodzi z okresu, gdy mała część Narodu Wybranego powróciła z niewoli w VI wieku przed Chrystusem i zaczęła odbudowywać swoje domy i świątynię. Ciężar prac i obowiązków był jednak często ponad ich siły, co doprowadziło do niepokojów między nimi, szemrania i podziałów. Ale oto wspólne słuchanie słowa Bożego zmienia ich serca. Jednoczą się na nowo wokół Boga i z nowym entuzjazmem podejmują dalszą odbudowę miasta.

Lud słucha słowa Bożego

Czytanie z Księgi Nehemiasza. 8,1–4a. 5–6. 8–10

Gdy Izraelici mieszkali już w miastach swoich, wtedy zgromadził się cały lud, jak jeden mąż, na placu przed Bramą Wodną. I domagali się od pisarza Ezdrasza, by przyniósł księgę Prawa Mojżeszowego, które Pan nadał Izraelowi. Kapłan Ezdrasz przyniósł Prawo przed zgromadzenie, w którym uczestniczyli nie tylko mężczyźni, lecz także kobiety oraz wszyscy inni, którzy byli w stanie je zrozumieć. I czytał z tej księgi, zwrócony do placu znajdującego się przed Bramą Wodną, od rana aż do południa, przed mężczyznami, kobietami i tymi, którzy rozumieli; a uszy całego ludu były zwrócone ku księdze Prawa.
Pisarz Ezdrasz stanął na drewnianym podwyższeniu, które zrobiono w tym celu. Ezdrasz otworzył księgę na oczach całego ludu, znajdował się bowiem wyżej niż cały lud; a gdy ją otworzył, cały lud się podniósł. I Ezdrasz błogosławił Pana, wielkiego Boga, a cały lud podnosząc ręce swoje odpowiedział: «Amen! Amen!» Potem oddali pokłon i padli przed Panem na kolana, twarzą dotykając ziemi.
Czytano więc z tej księgi, księgi Prawa Bożego, dobitnie, z dodaniem objaśnienia, tak że lud rozumiał czytanie. Wtedy Nehemiasz, to jest namiestnik oraz kapłan pisarz Ezdrasz, jak i lewici, którzy pouczali lud, rzekli do całego ludu: «Ten dzień jest poświęcony Panu, Bogu waszemu. Nie bądźcie smutni i nie płaczcie!» Cały lud bowiem płakał, gdy usłyszał słowa Prawa. I rzekł im Nehemiasz: «Idźcie, spożywajcie potrawy świąteczne i pijcie słodkie napoje, poślijcie też porcję temu, który nic gotowego nie ma: albowiem poświęcony jest ten dzień Panu naszemu. A nie bądźcie przygnębieni, gdyż radość w Panu jest waszą ostoją».
Oto słowo Boże.
W. Bogu niech będą dzięki.

Psalm responsoryjny

Ps 18B (19B), 8–9.10.15

Pan Bóg stwarza świat poprzez swoje słowo, tym słowem formuje swój lud i wciąż go odnawia. Z wiarą zatem przyjmujemy i dzisiaj to słowo, abyśmy przejęli Jego Ducha i żyli Jego życiem.

W. Słowa Twe, Panie, są duchem i życiem.
1. Prawo Pańskie jest doskonałe i pokrzepia duszę *
świadectwo Pana jest pewne, nierozważnego uczy mądrości.
Jego słuszne nakazy radują serce, *
jaśnieje przykazanie Pana i olśniewa oczy. W.

2. Bojaźń Pana jest szczera *
i trwa na wieki,
sądy Pana prawdziwe, *
wszystkie razem słuszne. W.

3. Niech znajdą uznanie przed Tobą *
słowa ust moich i myśli mego serca,
Panie, moja opoko *
i mój Zbawicielu. W.

Drugie czytanie

Chrześcijanie od samego początku uważali, że właściwym mieszkaniem Boga jest przede wszystkim ludzkie serce oraz wspólnota zgromadzona w imię Jezusa Chrystusa. To obecność Zbawiciela uświęca, przemienia i czyni nowym. W tej wspólnocie doświadczenie wiary jednych staje się bogactwem również dla innych. O tym mówi nam dzisiaj święty Paweł.

Kościół materialny jest obrazem
Kościoła niewidzialnego

Czytanie z Listu świętego Pawła Apostoła do Efezjan. 2, 19–22
Bracia: Nie jesteście już obcymi i przychodniami, ale jes-teście współobywatelami świętych i domownikami Boga, zbudowani na fundamencie apostołów i proroków, gdzie kamieniem węgielnym jest sam Chrystus Jezus. W Nim zespalana cała budowla rośnie na świętą w Panu świątynię, w Nim i wy także wznosicie się we wspólnym budowaniu, by stanowić mieszkanie Boga przez Ducha.
Oto słowo Boże.
W. Bogu niech będą dzięki.

Werset przed Ewangelią Por. J 4, 24
W. Alleluja, alleluja, alleluja.
Ojciec chce mieć prawdziwych czcicieli, którzy będą oddawali Mu cześć w Duchu i prawdzie.
W. Alleluja, alleluja, alleluja.

Ewangelia

Ewangelia przywołuje nam spotkanie Chrystusa z Samarytanką, opisane przez świętego Jana. Pan Jezus wyjaśnia tej kobiecie, z którą według zwyczajów nie powinien rozmawiać ze względu na jej pochodzenie, na czym polega prawdziwy kult Boga. Rodzi on się w sercu człowieka, który umie przyjąć objawiającego się mu Boga.

Prawdziwi czciciele Boga

Pan z wami.
W. I z duchem twoim.
X Słowa Ewangelii według świętego Jana. 4, 13–24
W. Chwała Tobie, Panie.

Kobieta z Samarii powiedziała do Jezusa: «Panie, widzę, że jesteś prorokiem. Ojcowie nasi oddawali cześć Bogu na tej górze, a wy mówicie, że w Jerozolimie jest miejsce, gdzie należy czcić Boga». Odpowiedział jej Jezus: «Wierz Mi, niewiasto, że nadchodzi godzina, kiedy ani na tej górze, ani w Jerozolimie nie będziecie czcili Ojca. Wy czcicie to, czego nie znacie, my czcimy to, co znamy, ponieważ zbawienie bierze początek od Żydów. Nadchodzi jednak godzina, owszem, już jest, kiedy to prawdziwi czciciele będą oddawać cześć Ojcu w Duchu i prawdzie, a takich to czcicieli chce mieć Ojciec. Bóg jest duchem: potrzeba więc, by czciciele Jego oddawali Mu cześć w Duchu i prawdzie».
Oto słowo Pańskie.
W. Chwała Tobie, Chryste.

Po zakończeniu Ewangelii pozostajemy jeszcze stojąc, a chór śpiewa powtórnie Alleluja. Siadamy po zakończeniu śpiewu.

Homilia

Ojciec Święty wygłasza homilię.

MODLITWA POŚWIĘCENIA I NAMASZCZENIE

Litania do Wszystkich Świętych

Kościół modli się słowami Litanii do Wszystkich Świętych w najważniejszych chwilach. Do takich należy również poświęcenie kościoła. Modlitwa ta uświadamia nam wielką wspólnotę Kościoła powszechnego, która przekracza granice czasu i przestrzeni. Święci przywoływani tutaj pochodzą z różnych epok, a jednak stanowią część in-tegralną naszej wspólnoty. Tak objawiający się Kościół jasno wskazuje także na cel swojej misji na ziemi – uświęcenie każdego człowieka.

Ojciec Święty wzywa zgromadzonych wiernych do modlitwy:

Módlmy się, najmilsi, do Boga, Ojca wszechmogącego, który przemienia serca wiernych w duchowe świątynie dla siebie; nasze zaś prośby niech wspiera braterska modlitwa Świętych.

Diakon: Klęknijmy.

Klęcząc śpiewamy: Litanię do Wszystkich Świętych.

Po zakończeniu śpiewu litanii wszyscy nadal klęczą. Ojciec Święty odmawia modlitwę:

Prosimy Cię, Boże, przyjmij nasze modlitwy za wstawiennictwem Najświętszej Maryi Panny i wszystkich Świętych, † i spraw, aby ten budynek, który Tobie poświęcamy, stał się domem zbawienia i łaski. * Niech lud chrześcijański, który się tutaj gromadzi, uwielbia Cię w duchu i prawdzie, i wzrasta w miłości.
Przez Chrystusa, Pana naszego.
W. Amen.

Diakon: Powstańmy.

Modlitwa poświęcenia

Uroczysta modlitwa poświęcenia jest prośbą Kościoła skierowaną do Boga Ojca, aby udzielił obficie zbawczej łaski wszystkim, którzy będą się gromadzić tutaj wokół ołtarza. W ostatniej części modlitwy, w zdaniach zaczynających się od słowa: "niech ...", widzimy, jak Kościół rozumie tę łaskę. Zanim jednak prośba ta zostanie przedstawiona Bogu, w pierwszej części modlitwy Ojciec Święty wyrazi naszą wiarę, odnośnie tego, czym jest dla nas Kościół święty.