Jan Paweł 9 maja podczas Mszy św. na czasie swego pobytu na Malcie (drugiego w historii, po raz pierwszy Ojciec Święty odwiedził ten kraj w dniach 25-27 maja 1990 r.) Jan Paweł II wyniósł na ołtarze pierwszych Maltańczyków.

Są to:

Ignacy Falzon (1 VII 1813-1 VII 1865) urodził się w La Valletcie w rodzinie prawniczej. Od najmłodszych lat wyróżniał się pobożnością i w wieku 15 lat przyjął tonsurę (postrzyżyny) w seminarium niższym, nigdy jednak nie został kapłanem, gdyż uważał, że nie udźwignie odpowiedzialności związanej ze święceniami kapłańskimi. Rozpoczął za to studia prawnicze, pełniąc jednocześnie wiele dzieł miłosierdzia wobec potrzebujących, w tym także wobec okupujących wyspę żołnierzy angielskich.

Uczył wiary katolickiej i przygotowywał do sakramentów tych z nich, którym ona odpowiadała. Ze swej postawy charytatywnej nie zrezygnował do końca życia, przy czym była to pomoc zarówno moralna i duchowa, jak i materialna, i to nieraz znaczna, gdy widział najbardziej potrzebujących. Będąc stosunkowo słabego zdrowia zmarł dość wcześnie w opinii świętości.

Maria Adeodata Pisani (1806-25 II 1855) pochodziła z Neapolu, na chrzcie otrzymała imię Teresa. Chociaż jej ojciec był wybuchowy, a nieraz nawet brutalny, a przy tym obracał się wśród ludzi z tzw. marginesu, córka zawsze otaczała go miłością i serdecznością, okazując mu wielki szacunek. W wieku ponad 20 lat postanowiła spełnić swe dziecięce pragnienie i wstąpiła do sióstr benedyktynek z Citta Nobile na Malcie. 18 III 1830 złożyła śluby, przyjmując imiona Maria Adeodata. W zakonie pełniła z wielką gorliwością i miłością swe obowiązki, wyróżniając się pokorą i posłuszeństwem.

Cechy te udzielały się także nowicjuszkom, którymi zajmowała się przez wiele lat. Jako duchowa córka św. Benedykta Maria Adeodata odznaczała się wielkim umiłowaniem liturgii i kultem Najświętszego Sakramentu. Swą pobożnością i czcią Chrystusa eucharystycznego doprowadziła do spopularyzowania zarówno wśród swych sióstr, jak i okolicznej ludności codziennej Komunii św., co wówczas było rzadkością. W 1851 r. została opatką klasztoru, ale już po niespełna 4 latach zmarła w opinii świętości.

Jerzy Preca (Precza; 12 II 1880-26 VII 1962) pochodził z La Valletty jako siódme z 9 dzieci pobożnej rodziny kupiecko-robotniczej. Wcześnie poczuł w sobie powołanie duchowne i wstąpił do seminarium, zanim jednak został kapłanem, ciężko zachorował i zanosiło się na to, że nie doczeka święceń. Ostatecznie jednak wyzdrowiał, co przypisywał wstawiennictwu św. Józefa, do którego czuł wielkie nabożeństwo, i przyjął święcenia 22 grudnia 1906 r. Ale jeszcze w seminarium uczył katechizmu małe dzieci i młodzież i w ogóle czuł w sobie także pociąg do pracy pedagogicznej. Jako kapłan kilkakrotnie prosił św. Piusa X o zgodę na założenie stowarzyszenia stałych diakonów, którzy pomagaliby biskupom w chrześcijańskim formowaniu wiernych. Nie uzyskawszy takiej zgody przyszły sługa Boży zmienił nieco statut wspólnoty i na początku 1907 r. zaczął tworzyć Stowarzyszenie Nauki Chrześcijańskiej (SDC), którego mottem był skrót MUSEUM - Magister, Utinam Sequatur Universus Mundus.

Nie od razu bynajmniej idea ks. Precy znalazła powszechne zrozumienie, nie brakowało oporów i sprzeciwów, szczególnie myśl o tym, aby iść z Biblią i teologią do robotników i innych świeckich, była szokująca i - jak pokazały późniejsze doświadczenia - wyprzedzała o wiele lat to, co miało nadejść z chwilą Vaticanum II. Ostatecznie dopiero 12 IV 1932 abp Maurus Caruana OSB z Malty zaaprobował dzieło swego księdza diecezjalnego.

Ks. Preca nie tylko zajmował się swym zgromadzeniem, ale był także utalentowanym pisarzem kościelnym. Pisywał i głosił kazania po maltańsku i angielsku, pozostawiając po sobie prawie 150 różnych publikacji. Znany był też jako mistyk i spowiednik, spędzający wiele godzin w konfesjonale. Głównym jednak jego dziełem jest wspomniane Zgromadzenie, którego głównym charyzmatem jest obecnie praca w środkach przekazu. Jego członkowie pracują dzisiaj nie tylko na Malcie, ale także w Australii (wysłał ich tam osobiście założyciel) oraz w Kenii, Peru, Anglii (Londyn) i Albanii.