1. W ostatnich dniach swego ziemskiego życia Jezus obiecał uczniom dar Ducha Świętego jako swe najprawdziwsze dziedzictwo i kontynuację własnej swej obecności (por. J 14,16-17). Czytanie z Ewangelii, które przed chwilą wysłuchaliśmy, pozwoliło nam przeżyć moment, w którym obietnica ta stała się rzeczywistością: Zmartwychwstały wchodzi do Wieczernika, pozdrawiam uczniów i tchnąc na nich mówi: „Weźmijcie Ducha Świętego” (J 20,22). Pięćdziesiątnica opisana w Dziejach Apostolskich, to wydarzenie, które pięćdziesiąt dni potem czyni namacalnym i publicznym ten dar, jaki Jezus uczynił swoim w dzień samej Paschy.

Kościół Chrystusowy jest stale - by tak rzec - w stanie Pięćdziesiątnicy. Zawsze zebrany w Wieczerniku na modlitwie, pod krzepkim tchnieniem Ducha, zawsze w drodze, by przepowiadać. Kościół jest wiecznie młody i żywy, jeden, święty, katolicki i apostolski, ponieważ Duch nieustannie zstępuje nań, aby przypominać mu o tym wszystkim, co Pan mu powiedział (por. J 14,25) i prowadzić go do całej prawdy (por. J 16,13).

2. Szczególnie serdecznie pragnę dzisiaj pozdrowić tę część tego Kościoła, która pielgrzymuje po ziemi chorwackiej, która zgromadzona jest tutaj wokół swych Pasterzy, a której bogactwo i różnorodność reprezentują tutaj wierni przybyli z różnych regionów kraju.

Obejmuje arcybiskupa Rijeki Ivana Devcicia, który powitał mnie w imieniu was wszystkich, oraz arcybiskupa seniora Josipa Pavlisicia, który wraz ze mną był obecny na Soborze Watykańskim II: z nim razem dziękuję Bogu za 65. rocznicę święceń kapłańskich, którą obchodził w kwietniu tego roku. Szczególne pozdrowienie pragnę skierować następnie do przewodniczącego konferencji episkopatu arcybiskupa Zagrzebia Josipa Bozanicia oraz całego episkopatu Chorwacji, jak również do księży kardynałów i biskupów przybyłych z innych krajów.

Wyrazy uszanowania kieruję także do Pana Prezydenta Republiki i przedstawicieli innych władz cywilnych i wojskowych, którym dziękuję za obecność oraz cenną pomoc przy organizacji i realizacji tej mojej trzeciej podróży apostolskiej do Chorwacji.

Pozdrawiam z kolei w sposób szczególny licznie przybyłe tutaj w dniu im poświęconym rodziny: wy macie wielką wartość dla społeczeństwa i dla Kościoła, jako że „małżeństwo i rodzina stanowią jedno z najcenniejszych dóbr ludzkości” (Familiaris consortio, 1). 3. Zebraliśmy się u stóp wzgórza, na którym wznosi się Sanktuarium w Trsat, gdzie według pobożnej tradycji, miał się zatrzymać dom Maryi Panny. Słodkie wspomnienie życia w Nazarecie Jezusa, Maryi i Józefa przypomina nam o skromnym i prostym pięknie oraz o świętym i nienaruszalnym charakterze chrześcijańskiej rodziny.

Patrząc na Maryję i Józefa, którzy ofiarowują Dzieciątko w Świątyni albo idą z pielgrzymką do Jerozolimy, rodzice chrześcijańscy mogą rozpoznać siebie, gdy wraz ze swymi dziećmi uczestniczą w niedzielnej Eucharystii czy też zbierają się w swych domach na modlitwę. Chciałbym w związku z tym przypomnieć program, jakie kilka lat temu wasi biskupi zaproponowali z Nin: „Katolicka rodzina chorwacka modli się codziennie a w niedzielę odprawia Eucharystię”. Ażeby tak mogło być, zasadnicze znaczenie ma poszanowanie świętego charakteru dnia świątecznego, co pozwala członkom rodziny spotkać się i oddawać razem cześć należną Bogu.

Także w Chorwacji rodzina wymaga dzisiaj szczególnej troski i konkretnych posunięć, które sprzyjałyby i chroniły jej zakładanie, rozwój i stabilność. Mam tu na myśli m. in. poważny problem mieszkaniowy i problem z zatrudnieniem. Nie wolno zapominać, że pomoc rodzinie przyczynia się także do rozwiązania poważnych problemów, jak np. opieka nad chorymi i ludźmi w podeszłym wieku jest hamulcem dla szerzenia się przestępczości i lekarstwem na ucieczkę w narkomanię.

4. Wy zaś, drogie rodziny chrześcijańskie, nie obawiajcie się ukazywać, nade wszystko poprzez świadectwo własnego życia, autentycznego planu Boga wobec rodziny jako wspólnoty opartej na małżeństwie, to jest trwałym związku mężczyzny i kobiety, związanych publicznie wyrażonymi i uznanymi więzami.

Do was należy wzięcie na siebie odpowiedzialności za ludzkie i chrześcijańskie wychowanie waszych dzieci, korzystając z fachowej pomocy poważnych i kompetentnych wychowawców i katechetów. Miasto Rijeka czci jako swego patrona Świętego Wita, młodzieńca, który nie zawahał się oddać życia dla dochowania wierności Chrystusowi, której nauczyli go jego święci rodzice. Podobnie jak oni, wy także pomagajcie waszym dzieciom iść na spotkanie Jezusa, aby poznać Go lepiej i podążać za Nim pośród pokus, na jakie są ustawicznie wystawione, drogą, która wiedzie do prawdziwej radości. Wypełniając swą rodzicielską posługę nie ustawajcie w powtarzaniu inwokacji, którą od siedmiu stuleci mieszkańcy Rijeki kierują z ufnością do cudownego Krucyfisku czczonego w katedrze: „Pomogao nam sveti Kriz svetog Vida!” (Niechaj pomoże nam święty Krzyż świętego Wita!).

5. Społeczeństwo dzisiejsze jest w dramatyczny sposób rozczłonkowane i podzielone. Właśnie z tego powodu jest tak rozpaczliwie niezadowolone. Chrześcijanin nie poddaje się jednak zmęczeniu ani inercji. Bądźcie ludem nadziei! Bądźcie narodem, który się modli: „Z czterech wiatrów przybądź, duchu, i powiej po tych pobitych, aby ożyli” (Ez 37,9). Bądźcie narodem, który wierzy w Słowo, które powiedział Bóg i które zrealizowało się w Chrystusie: „Udzielę wam mego ducha po to, byście ożyli, i powiodę was do kraju waszego, i poznacie, że Ja Pan to powiedziałem i wykonam” (Ez 37,14).
Pragnieniem Chrystusa jest, aby wszyscy byli jedno w Nim, ażeby we wszystkich była pełnia Jego chwały (por. J 15,11; 17,13). Pragnienie to wyraża On także dzisiaj dla Kościoła, którym jesteśmy. Dlatego wysłał On, wraz z Ojcem, Ducha Świętego. Duch działa niestrudzenie, by przezwyciężyć wszelkie rozproszenie i zagoić wszelką ranę.

6. Święty Paweł przypomniał nam, że „owocem Ducha jest miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie” (Ga 5,22-23). Te dary Ducha przywołuje dziś Papież dla wszystkich małżonków chrześcijańskich Chorwacji, ażeby przez swój wzajemny dar, w wierności zobowiązaniom małżeństwa i na służbie sprawie Ewangelii mogli być w świecie znakiem miłości Boga do ludzkości. O te dary prosi Papież dla wszystkich was, którzy uczestniczycie w tej celebrze i którzy potwierdzacie tu swe zaangażowanie dawania świadectwa Chrystusowi i jego Ewangelii.

“Przyjdź, Duchu Święty, napełnij serca Twych wiernych i rozpal w nich ogień Twojej miłości” (Acclamazione al Vangelo).

Przyjdź, Duchu Święty! Amen.

(KAI)