publikacja 27.09.2009 18:41
Przemówienie Ojca Świętego na spotkaniu z przedstawicielami Ekumenicznej Rady Kościołów w Czeskiej Republice w Pałacu Arcybiskupim w Pradze
Termin „zbawienie” obfituje w znaczenia, tym niemniej wyraża coś fundamentalnego i uniwersalnego, dotyczącego ludzkiej tęsknoty za szczęściem i pełnią. Nawiązuje on do żarliwego pragnienia pojednania i komunii, które spontanicznie wypływa z głębi ludzkiego ducha. Jest to centralna prawda Ewangelii i cel, do którego zmierza wszelki wysiłek ewangelizacji oraz troski duszpasterskiej. Jest też on kryterium, do którego chrześcijanie nieustannie na nowo kierują swą uwagę, kiedy usiłują zaleczyć rany dawnych podziałów.
W tym celu, jak zauważył doktor Černy, Stolica Apostolska zorganizowała kongres międzynarodowy o Janie Husie, by ułatwić dyskusję o złożonych i burzliwych dziejach religijnych w tym kraju oraz bardziej ogólnie w Europie (por. Jan Paweł II, Przemówienie do Międzynarodowego Sympozjum o Janie Husie, 1999). Modlę się, by takie inicjatywy ekumeniczne przyniosły owoc nie tylko dla dalszego dążenia drogą jedności chrześcijan, lecz także dla dobra całego społeczeństwa europejskiego.
Otrzymujemy nadzieję wiedząc, że głoszenie przez Kościół zbawienia w Jezusie Chrystusie jest zawsze stare i zawsze nowe, nasączone mądrością przeszłości i wypełnione nadzieją na przyszłość. Kiedy Europa wsłuchuje się w dzieje chrześcijaństwa, słucha własnej historii. Jej pojęcia sprawiedliwości, wolności i odpowiedzialności społecznej, wraz z instytucjami kulturalnymi i prawnymi utworzonymi, by bronić tych idei i przekazywać je przyszłym pokoleniom, są ukształtowane na podstawach jej chrześcijańskiego dziedzictwa. W istocie pamięć Europy o swej przeszłości ożywia jej aspiracje na przyszłość.
Wyjaśnia to, dlaczego chrześcijanie czerpią z wzorców takich postaci jak św. Wojciech i św. Agnieszka Czeska. Ich zaangażowanie w upowszechnianie Ewangelii było motywowane przekonaniem, że chrześcijanie nie powinni zamykać się w sobie, w obawie przed światem, lecz raczej z ufnością dzielić się z innymi powierzonym im skarbem prawdy. W ten sam sposób dzisiejsi chrześcijanie otwierając się na aktualną sytuację i rozpoznając wszystko to, co jest dobre w społeczeństwie, powinni mieć odwagę, by zachęcać ludzi do radykalnego nawrócenia, wynikającego ze spotkania z Chrystusem i prowadzącego do nowego życia łaski.
Z tego punktu widzenia rozumiemy wyraźniej dlaczego chrześcijanie powinni łączyć się z innymi w przypominaniu Europie o jej korzeniach. Nie z tego powodu, że są one od dawna obumarłe. Przeciwnie! Jest faktem, że nadal w sposób subtelny, lecz mimo to owocny zapewniają kontynentowi wsparcie duchowe i moralne, które pozwala nawiązać znaczący dialog z osobami innych kultur i religii. Właśnie dlatego, że Ewangelia nie jest ideologią, nie domaga się zamknięcia zmieniających się realiów społeczno-politycznych w sztywnych schematach. Raczej przekracza realia tego świata i rzuca nowe światło na godność osoby ludzkiej w każdej epoce.
Drodzy przyjaciele,
prośmy Boga, by wszczepił w nas ducha odwagi, by dzielić z innymi odwieczne prawdy zbawcze, które pozwoliły i nadal pozwalają na postęp społeczny i kulturalny tego kontynentu.
Zbawienie dokonane przez Jezusową mękę, śmierć, zmartwychwstanie i wniebowstąpienie przemienia nie tylko nas, którzy w Niego wierzymy, lecz także skłania nas do dzielenia się ową Dobrą Nowiną z innymi. Nasza zdolność do czerpania z prawdy nauczanej przez Jezusa Chrystusa, oświecona darami Ducha Świętego rozumu, wiedzy i mądrości (por. Iz 11, 1-2; Ez 35, 31) niech nas popycha do niestrudzonej pracy na rzecz jedności, której pragnie On dla wszystkich swych dzieci odrodzonych w sakramencie chrztu, a nawet dla całego rodzaju ludzkiego.
Z tymi uczuciami oraz braterską miłością wobec was i członków waszych wspólnot wyrażam wam głębokie podziękowanie i zawierzam was wszechmogącemu Bogu, który jest naszą siłą, naszym schronieniem i wyzwoleniem (por. Ps 144, 2). Amen!