publikacja 17.12.2007 22:47
Cudu przypisywanego wstawiennictwu ks. Michała Sopoćki, spowiednika św. Faustyny Kowalskiej, dotyczy jeden z 14 dekretów Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych. Do ich promulgowania Benedykt XVI upoważnił tę dykasterię 17 grudnia na audiencji prywatnej dla jej prefekta kard. José Saraivy Martinsa.
Postulator procesu beatyfikacyjnego ks. Sopoćki, ks. Krzysztof Nitkiewicz, zauważa, że o jego świętości mówi św. Faustyna w „Dzienniczku”. – Ona znała go najlepiej, ponieważ był jej spowiednikiem. Co więcej – dodaje ks. Nitkiewicz – sam Pan Jezus w jednym z widzeń wskazał jej ks. Sopoćkę. Po jej śmierci Sługa Boży poświęcił całe swoje życie szerzeniu prawdy o Bożym miłosierdziu. W ramach tych starań i wielkiej pracy intelektualnej i duchowej powstało również zgromadzenie zakonne sióstr Jezusa Miłosiernego. Ks. Sopoćko był także wychowawcą wielu pokoleń kapłańskich w seminarium duchownym w Białymstoku. Może być wzorem dla każdego kapłana.
Ks. Michał Sopoćko zmarł 15 lutego 1975 r. Już w 1987 r. rozpoczął się, za sprawą śp. bp. Edwarda Kisiela, proces beatyfikacyjny na szczeblu diecezjalnym, który trwał do roku 1993. W grudniu 2004 r. Jan Paweł II ogłosił uroczyście dekret o heroiczności jego cnót. 17 grudnia Benedykt XVI zatwierdził cud dokonany za wstawiennictwem Sługi Bożego.
Z pozostałych dekretów Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych pięć dotyczy cudów, a osiem – heroiczności cnót. Ośmioro sług Bożych to Włosi. Jest wśród nich dwóch księży diecezjalnych i pięć zakonnic. Troje z wymienionych było założycielami żeńskich zgromadzeń. Ostatni dekret stwierdza heroiczność cnót niespełna siedmioletniej Antonii Meo, zwanej Nennoliną. Zmarła ona w Rzymie w roku 1937, mając tylko sześć i pół roku. Inne dekrety dotyczą dwóch libańskich zakonników, oraz francuskiej założycielki zgromadzenia zakonnego, brata szkolnego z Madagaskaru i świeckiego Hiszpana, zmarłego w roku 1971.
Ks. Michał Sopoćko urodził się 1 listopada 1888 r. w Juszewszczyźnie (zwanej też Nowosadami) w powiecie oszmiańskim. Po ukończeniu szkoły miejskiej w Oszmianie wstąpił w 1910 r. do Seminarium Duchownego w Wilnie. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1914 r. W latach 1914-1918 był wikariuszem w parafii Taboryszki. W 1919 r. wyjechał do Warszawy i podjął studia w zakresie teologii moralnej na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Warszawskiego, które ukończył magisterium w 1923 r., a w 1926 r. uzyskał tam tytuł doktora teologii. W latach 1922-1924 studiował dodatkowo w Wyższym Instytucie Pedagogicznym. Od 1919 roku był jednocześnie kapelanem wojskowym. W 1924 r. powrócił do rodzimej diecezji, pozostając nadal w duszpasterstwie wojskowym, teraz już w Wilnie, aż do 1929 r. W 1927 r. został mianowany ojcem duchownym w Seminarium Duchownym w Wilnie. W 1928 r. otrzymał stanowisko zastępcy profesora na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie oraz wykładowcy w Seminarium Duchownym. W 1932 r. zwolniony z funkcji ojca duchownego, poświęcił się głównie pracy naukowej i w 1934 r. habilitował się na Uniwersytecie Warszawskim, uzyskując tytuł docenta teologii pastoralnej. Pozytywnie zaopiniowany do tytułu profesora, nie uzyskał jednakże nominacji, z powodu trudności finansowych istniejących na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Stefana Batorego. Pracy dydaktyczno-naukowej oddawał się aż do zamknięcia Uniwersytetu i Seminarium w czasie II wojny światowej. Jego dorobek naukowy z tego okresu ujawnił się w licznych publikacjach z dziedziny teologii pastoralnej, homiletyki, katechetyki i pedagogiki. Pozostawił też liczne opracowania popularnonaukowe z zakresu problematyki religijno-społecznej.
W czasie okupacji niemieckiej udało mu się szczęśliwie uniknąć aresztowania i przez dwa i pół roku ukrywał się w okolicach Wilna. W 1944 r. po wznowieniu działalności Seminarium Duchownego wykładał do jego zamknięcia i relegowania przez władze radzieckie w 1945 r. z Wilna do Białegostoku. Jednocześnie udzielał się w duszpasterstwie przy kościele św. Jana, katechizował, zorganizował potajemnie kurs katechetyczny. Zagrożony aresztowaniem za tę działalność, wyjechał w 1947 r. do Białegostoku. Tu objął wykłady w Seminarium ze swych specjalności: pedagogiki, katechetyki, homiletyki, teologii pastoralnej, teologii ascetycznej. Uczył też języka łacińskiego i rosyjskiego. W latach powojennych prowadził intensywną akcję trzeźwościową w ramach Społecznego Komitetu Przeciwalkoholowego. Z kolei w latach 1951-1958 zorganizował szereg miesięcznych i rocznych kursów katechetycznych dla zakonnic i osób świeckich, a w latach 50. i 60. organizował także wykłady otwarte o tematyce religijnej przy parafii farnej w Białymstoku. W 1962 r. przeszedł na emeryturę, ale oddawał się pracy duszpasterskiej w kaplicy przy domu zakonnym Sióstr Misjonarek św. Rodziny przy ul. Poleskiej, którą już w 1957 r. rozbudował. W tym czasie czynił też starania zbudowania kościoła przy ul. Wiejskiej w Białymstoku. Niemalże do końca swych dni uczestniczył aktywnie w życiu diecezji, pracował naukowo, publikował. Zmarł w domu Sióstr Misjonarek przy ul. Poleskiej 15 lutego 1975 r.
Ks. Michał Sopoćko całe swoje życie poświęcił Bogu i Kościołowi. Wyróżniał się nadzwyczajną gorliwością o chwałę Bożą, wyrażającą się w niezwykłej aktywności, osadzonej w głębokim życiu duchowym. Zadziwia różnorodność jego prac. Był duszpasterzem parafialnym, katechetą, organizatorem szkolnictwa, pedagogiem, wykładowcą na Uniwersytecie i w Seminarium, ojcem duchownym, spowiednikiem alumnów, księży i sióstr zakonnych, kapelanem wojskowym, działaczem trzeźwościowym, budowniczym kościołów. W jego bogatym w wieloraką działalność życiu dominujący i najpiękniejszy rys pozostawiła służba idei Miłosierdzia Bożego. Jemu to bez wątpienia przysługuje obok św. Faustyny Kowalskiej zaszczytny tytuł Apostoła Miłosierdzia Bożego. Jako jej spowiednik i kierownik duchowy z czasów wileńskich, zainspirowany jej objawieniami, oddał się całkowicie szerzeniu prawdy i kultu Miłosierdzia Bożego. Opublikował szereg dzieł o Miłosierdziu Bożym, zabiegał o ustanowienie święta, przyczynił się do namalowania pierwszego obrazu Jezusa Najmiłosierniejszego Zbawiciela, współtworzył Zgromadzenie Zakonne Sióstr Jezusa Miłosiernego.
Dostrzegając niezwykle gorliwą służbę Bogu i Kościołowi w kapłaństwie oraz świętość życia ks. Sopoćki, wszczęto w 1987 r. jego proces beatyfikacyjny na szczeblu diecezjalnym, który trwał do 1993 r. W 2002 roku dokumentacja procesu wraz z obszerną biografią ks. Sopoćki, zestawiona w tzw. „Positio”, przekazana została do Kongregacji ds. Świętych w Rzymie. Komisja teologów powołana przez Kongregację pozytywnie oceniła opracowanie „Positio”, a następnie komisja kardynałów przyjęła i potwierdziła orzeczenie teologów. W następstwie tych prac Kongregacji w dniu 20 XII 2004 r. w Watykanie ogłoszony został uroczyście w obecności Ojca świętego dekret o heroiczności cnót Sługi Bożego. Od tego momentu przysługuje mu tytuł: Czcigodny Sługa Boży. Uczyniony został zatem kolejny znaczący krok w pracach procesowych. Oczekiwane zatwierdzenie cudu za przyczyną Czcigodnego Sługi Bożego otworzy, jak ufamy drogę do ogłoszenia go błogosławionym.