Wśród nich byli pracownicy kierowanej kiedyś przez wietnamskiego hierarchę Papieskiej Rady „Iustitia et Pax”, a także krewni zmarłego oraz przedstawiciele dwóch noszących jego imię instytucji powołanych do szerzenia nauki społecznej Kościoła, mianowicie Fundacji św. Mateusza i międzynarodowego obserwatorium. Benedykt XVI przypomniał, że osobiście znał i podziwiał męczeńskiego Wietnamczyka, z którym miał częste kontakty w latach jego pracy w Kurii Rzymskiej.

„Kard. Van Thuân był człowiekiem nadziei. Żył nadzieją i szerzył ją wśród wszystkich, których spotykał. To dzięki tej duchowej energii przetrzymał wszystkie trudności fizyczne i moralne. Nadzieja podtrzymywała go jako biskupa oddzielonego przez 13 lat od swej wspólnoty diecezjalnej. Nadzieja pomogła mu dostrzec opatrznościowy plan Boży w absurdalnych wydarzeniach, jakich doznawał. Tak długo więziony, nigdy nie był procesowany. Wiadomość, że jest chory na raka – co było później przyczyną śmierci – otrzymał niemal równocześnie z mianowaniem go kardynałem przez Papieża Jana Pawła II, który żywił względem niego ogromny szacunek i miłość”.

François Xavier Nguyên Van Thuân urodził się 17 kwietnia 1928 r. w Hue w Wietnamie. Po święceniach kapłańskich 11 czerwca 1953 r. studiował w Rzymie prawo kanoniczne. Po powrocie w 1959 r. do Wietnamu został tam w 1967 r. biskupem Nha Trang, a w 1975 r. arcybiskupem koadiutorem Sajgonu. Po 13 latach więzienia w 1988 roku zwolniono go, ale usunięto z diecezji. W roku 1991, gdy przebywał z wizytą w Rzymie, władze wietnamskie uznały go za persona non grata i uniemożliwiły powrót. Po trzech latach Jan Paweł II mianował go wiceprzewodniczącym Papieskiej Komisji Iustitia et Pax, a w roku 1998 jej przewodniczącym. Wyniesiony w 2001 r. do godności kardynalskiej, zmarł 16 września 2002 r. w Rzymie.

Benedykt XVI podkreślił zaangażowanie kard. Van Thuâna w szerzenie katolickiej nauki społecznej wśród ubogich, jego troskę o ewangelizację Azji i umiejętność prowadzenia dialogu. Przypomniał, że to on rozpoczął prace nad „Kompendium nauki społecznej Kościoła”, wydanym już po jego śmierci przez dykasterię, którą kierował.