Benedykt XVI: Katecheza o "doktorze jedności"

Radio Watykańskie/KAI/J

publikacja 15.03.2007 11:09

Kontynuując rozpoczęte przed tygodniem katechezy o postaciach rodzącego się Kościoła Benedykt XVI mówił 14 marca o św. Ignacym Antiocheńskim. Był on biskupem Antiochii od roku 70. do 107.

Jak zapisał w historii Kościoła Euzebiusz z Cezarei, z powodu swego świadectwa o Chrystusie Ignacy został skazany na pożarcie przez dzikie zwierzęta. Miało się to dokonać w Rzymie. Eskortowany z Antiochii do stolicy imperium, na miejscach postojów kontynuował swoje apostolskie dzieło, nauczając i pisząc listy do Kościołów w Efezie, w Magnezji, Tralli, w Filadelfii i Smyrnie. W swoim przepowiadaniu wyrażał nade wszystko pragnienie zjednoczenia się z Chrystusem i życia w Nim. Dlatego też w liście do Rzymian prosił, aby nie przeszkadzali mu być naśladowcą Pasji jego Pana i Boga. W nauczaniu o Kościele podkreślał znaczenie braterskiej jedności budowanej wokół osoby biskupa, któremu słusznie przysługuje szacunek i oddanie, ale też który ponosi szczególną odpowiedzialność za wiarę powierzonej mu wspólnoty i za świadectwo miłości Boga i bliźniego.

Papież zauważył świeżość wiary i żarliwość św. Ignacego. Wskazując na widoczne w jego listach starania o jedność z Bogiem, jedność Kościoła i jedność wiernych Benedykt XVI nazwał go „doktorem jedności”. Wiernych zachęcił do troski o jedność oraz - dzięki niej – do życia bez skazy, gdyż - jak podkreślił - „miłość oczyszcza duszę”.

Po raz pierwszy w tym roku, przy wiosennym już słońcu, audiencja odbyła się na Placu św. Piotra. Zgromadziło się tam 25 tys. wiernych, w tym pielgrzymka z Apulii, towarzysząca wizycie Ad limina biskupów tego regionu Włoch. W audiencji uczestniczyło też ok. 500 Polaków. Pozdrawiając ich po polsku Benedykt XVI zachęcił do zgłębiania tajemnicy Eucharystii. „Wczoraj została opublikowana adhortacja Sacramentum caritatis, poświęcona Eucharystii. Dziś św. Ignacy z Antiochii zachęca nas do życia w zjednoczeniu z Chrystusem, który za nas umarł i zmartwychwstał, a Jego osoba i dzieło odkupienia jest obecne pośród nas w tajemnicy Eucharystii. Niech ten sakrament będzie dla wszystkich obfitym źródłem łaski” – życzył Papież błogosławiąc polskim pielgrzymom.

Poniżej publikujemy pełny tekst papieskiej katechezy

Drodzy bracia i siostry!

Podobnie jak w ubiegłą środę, mówić będziemy o osobistościach rodzącego się Kościoła. Przed tygodniem mówiliśmy o papieżu Klemensie I, trzecim następcy św. Piotra. Dziś mówimy o św. Ignacym, który był trzecim biskupem Antiochii, od roku 70 do 107, który był rokiem jego męczeństwa. W owych czasach Rzym, Aleksandria i Antiochia były trzema wielkimi metropoliami Cesarstwa Rzymskiego. Sobór Nicejski mówi o trzech "prymatach": Rzymu, ale także Aleksandria i Antiochia mają udział w pewnym sensie w tym "prymacie".

Św. Ignacy był biskupem Antiochii, która dziś znajduje się w Turcji. Tu, w Antiochii, o czym wiemy z Dziejów Apostolskich, powstała kwitnąca wspólnota chrześcijańska: pierwszym jej biskupem był apostoł Piotr - tak mówi nam tradycja - i tam "po raz pierwszy nazwano uczniów chrześcijanami" (Dz 11, 26). Euzebiusz z Cezarei, historyk z IV wieku, poświęcił cały rozdział swej Historii Kościelnej życiu i dziełu literackiemu Ignacego (3, 36). "Z Syrii", pisze on, "Ignacy wysłany został do Rzymu, gdzie miano rzucić go dzikim zwierzętom na pożarcie, ze względu na świadectwo, jakie dał Chrystusowi. Odbywając swą podróż przez Azję, pod okiem surowych straży" (które w swym Liście do Rzymian nazywa on "dziesięcioma leopardami", 5,1), "w kolejnych miastach, gdzie się zatrzymywał, przepowiadaniem i ostrzeżeniami umacniał Kościoły; przede wszystkim z największym zapałem nawoływał do wystrzegania się herezji, które zaczynały się wówczas szerzyć i zalecał, by nie odrywać się od tradycji apostolskiej".

Pierwszym etapem podróży Ignacego ku męczeństwu było miasto Smyrna, gdzie biskupem był św. Polikarp, uczeń świętego Jana. Ignacy napisał tu cztery listy, skierowane do Kościołów Efezu, Magnezji, Tralli i Rzymu. "Wyruszywszy ze Smyrny", pisze dalej Euzebiusz, "Ignacy dotarł do Troady i stamtąd wysłał następne listy": dwa do Kościołów Filadelfii i Smyrny, i jeden do biskupa Pilikarpa. Euzebiusz uzupełnia tym samym spis listów, które pozostawił nam Kościół pierwszego wieku jako cenny skarb. Czytając te teksty odczuwa się świeżość wiary pokolenia, które poznało jeszcze Apostołów. Czuje się też w tych listach gorącą miłość świętego. Wreszcie z Troady męczennik dotarł do Rzymu, gdzie w Amfiteatrze Flawiuszów rzucony został na pożarcie dzikim bestiom.

Żaden z Ojców Kościoła nie wyraził z taką intensywnością, jak Ignacy, pragnienia jedności z Chrystusem i życia w Nim. Dlatego odczytaliśmy fragment Ewangelii na temat winnicy, którą zgodnie z Ewangelią Janową jest Jezus. Faktycznie w Ignacym zbiegają się dwa "nurty" duchowe: nurt Pawła, nastawiony na jedność z Chrystusem, i nurt Jana, skoncentrowany na życiu w Nim. Z kolei oba te nurty prowadzą do naśladowania Chrystusa, wielokrotnie nazywanego przez Ignacego "moim" czy "naszym Bogiem". Tak też Ignacy błaga chrześcijan Rzymu, by nie uniemożliwiali mu męczeństwa, albowiem z niecierpliwością czeka na "połączenie się z Jezusem Chrystusem". I wyjaśnia: "Pięknie jest mi umierać idąc ku Jezusowi Chrystusowi, aniżeli rządzić aż po krańce ziemi. Szukam tego, który umarł za mnie, chcę tego, który zmartwychwstał dla nas... Pozwólcie, abym był naśladowcą Męki mego Boga!" (Rzymianie 5-6). W tych płomiennych wyrazach miłości zobaczyć można uderzający "realizm" chrystologiczny, typowy dla Kościoła Antiochii, jak nigdy wyczulony na wcielenie Syna Bożego i na Jego prawdziwe i konkretne człowieczeństwo: Jezus Chrystus, pisze Ignacy do mieszkańców Smyrny, "jest prawdziwie z plemienia Dawida", "rzeczywiście narodził się z dziewicy", "rzeczywiście został za nas przybity" (1,1).

Nieprzeparte dążenie Ignacego do jedności z Chrystusem kładzie podwaliny pod "mistykę jedności". On sam nazywa siebie "człowiekiem, któremu powierzone zostało zadanie jedności" (Do Filadelfian 8,1). Według Ignacego jedność jest nade wszystko cechą Boga, który istniejąc w trzech Osobach jest Jednym w całkowitej jedności. Powtarza on często, że Bóg jest jednością i że tylko w Bogu znajduje się ona w stanie czystym i pierwotnym. Jedność, którą chrześcijanie mają zrealizować na tej ziemi nie jest niczym innym, jak naśladownictwem, możliwie jak najbardziej zgodnym z boskim archetypem. W ten sposób Ignacy dochodzi do wypracowania wizji Kościoła, która nawiązuje do niektórych sformułowań Listu do Koryntian Klemensa Rzymskiego. "Dobrą rzeczą dla was", pisze na przykład do chrześcijan z Efezu, "jest postępować wspólnie w zgodzie z myślą biskupa, jak już czynicie. W istocie wasze kolegium kapłańskie, słusznie uznane i godne Boga, jest tak harmonijnie zjednoczone z biskupem, niczym struny cytry. Dlatego w waszej zgodzie i w waszej symfonicznej miłości wyśpiewujecie Jezusa Chrystusa. I tak, jeden po drugim, stajecie się chórem, ażeby w symfonii zgody, po wzięciu tonu od Boga jedności, śpiewać jednym głosem" (4 ,1-2). A po zaleceniu mieszkańcom Smyrny, by "nie podejmować niczego, co dotyczy Kościoła, bez biskupa" (8, 1), zwierza się Polikarpowi: "Ja daję życie za tych, co podporządkowali się biskupowi, za kapłanów i diakonów. Obym mógł wraz z nimi mieć udział z Bogiem. Pracujcie razem jedni za drugich, walczcie razem, biegnijcie razem, cierpcie razem, śpijcie i czuwajcie razem jako zarządcy Boga, jego asesorzy i sługi. Starajcie się podobać Temu, dla którego walczycie i od którego otrzymujecie żołd. Niechaj nikt z was nie okaże się dezerterem. Chrzest wasz niech pozostanie tarczą, wiara hełmem, miłość włócznią, a cierpliwość zbroją" (6, 1-2).

W sumie można dostrzec w Listach Ignacego swego rodzaju stałą i owocną dialektykę między dwoma aspektami, cechującymi życie chrześcijan: z jednej strony hierarchiczna struktura wspólnoty kościelnej, z drugiej podstawowa jedność, która wiąże z sobą wszystkich wierzących w Chrystusa. W konsekwencji role te nie mogą być z sobą w sprzeczności. Przeciwnie, nacisk na komunię wierzących między sobą i z ich własnymi pasterzami stale wyrażany jest na nowo poprzez wymowne obrazy i porównania: cytra, struny, intonacja, koncert, symfonia. Ewidentna jest szczególna odpowiedzialność biskupów, kapłanów i diakonów za budowę wspólnoty. Przede wszystkim dotyczy ich wezwanie do miłości i jedności. "Bądźcie jedno", pisze Ignacy do mieszkańców Magnezji, przywołując modlitwę Jezusa podczas Ostatniej Wieczerzy: "Jedyne błaganie, jedyny umysł, jedyna nadzieja w miłości... Biegnijcie wszyscy do Jezusa Chrystusa jako do jedynej świątyni Boga, jako do jedynego ołtarza: On jest jeden, a pochodząc od jedynego Ojca, pozostał z Nim zjednoczony, i do Niego powrócił w jedności" (7, 1-2). Ignacy, jako pierwszy w literaturze chrześcijańskiej, przypisuje Kościołowi przymiotnik "katolicki", to jest "powszechny": "Gdzie jest Jezus Chrystus", stwierdza, "tam jest Kościół katolicki" (Do mieszkańców Smyrny 8, 2). I właśnie na służbie jedności Kościoła katolickiego, wspólnota chrześcijańska Rzymu pełni swego rodzaju prymat w miłości: "W Rzymie przewodzi on godny Boga, czcigodny, godny, by nazywać go błogosławionym... Przewodzi miłości, która ma prawo Chrystusa i nosi imię Ojca" (Do Rzymian, prolog).

Jak widać, Ignacy jest prawdziwie "doktorem jedności": jedności Boga i jedności Chrystusa (na przekór rozmaitym herezjom, które zaczynały krążyć i dzieliły człowieka i Boga w Chrystusie), jedności Kościoła, jedności wiernych: "w wierze i miłości, od których nie ma nic bardziej znamienitego" (Smirnesi 6, 1). Jednym słowem: "realizm" Ignacego nawołuje wiernych dnia wczorajszego i dzisiaj, nawołuje nas wszystkich do postępującej syntezy między dążeniem do Chrystusa (jedność z Nim, życie w Nim) i oddaniem Jego Kościołowi (jedność z biskupem, wielkoduszna służba wspólnocie i światu). W sumie należy osiągnąć syntezę między komunią Kościoła wewnątrz i misją głoszenia Ewangelii innym, aż do momentu, gdy poprzez jeden wymiar przemawiać będzie drugi, a wierzący będą coraz bardziej "w posiadaniu tego niepodzielnego ducha, jakim jest sam Jezus Chrystus" (Magnesi 15). Prosząc Pana o tę "łaskę jedności", i w przekonaniu przewodzenia miłości całego Kościoła (por. Romani, prolog), kieruję do was to samo życzenie, którym kończy się list Ignacego do chrześcijan Tralli: "Miłujcie się wzajemnie sercem nie podzielonym. Duch mój ofiarowuje się w ofierze za was, nie tylko teraz, ale i kiedy osiągnie Boga... Obyście w Chrystusie mogli zostać znalezieni bez zmazy" (13). I módlmy się, aby Pan pomógł nam osiągnąć tę jedność i zostać znalezionymi w końcu bez zmazy, albowiem miłość jest oczyszczeniem duszy.