Po hymnie przyszła tęsknota

Monika Łącka

publikacja 21.11.2016 05:00

O hojności Boga, myśleniu „zasługowym” i Bożym niańczeniu opowiada Jakub Blycharz, autor hymnu Światowych Dni Młodzieży Kraków 2016.

– Chciałbym, by we mnie, Kubie, objawił się Syn Boga i abym jako chrześcijanin umiał korzystać z błogosławieństw, które przez krzyż dał mi Jezus – mówi Jakub Blycharz. Roman Koszowski /Foto Gość – Chciałbym, by we mnie, Kubie, objawił się Syn Boga i abym jako chrześcijanin umiał korzystać z błogosławieństw, które przez krzyż dał mi Jezus – mówi Jakub Blycharz.

Monika Łącka: Jaki był dla Pana kończący się Rok Miłosierdzia?

Jakub Blycharz: Wierzę, że rok łaski i miłosierdzia trwa tak naprawdę, odkąd Jezus przyszedł na świat i trwać będzie, aż przyjdzie powtórnie... Skoro jednak mowa o mijającym Roku Miłosierdzia, powiem, że dla mnie to był rok pod znakiem ŚDM, a miłosierdzie mocno objawiało się w moim życiu w tym, że marzenia i pragnienia serca, które miałem, zostały obficie wypełnione. Doświadczyłem wielkiej Bożej hojności, którą przyjmuję jako niezasłużony dar.

Co Pan czuł, gdy kilka milionów osób z całego świata śpiewało skomponowany przez Pana hymn?

To było bardzo miłe doświadczenie, zwłaszcza że u podstaw marzenia o skomponowaniu hymnu ŚDM było to, aby powstał utwór, który pomoże ludziom modlić się. Doświadczyłem jednak czegoś zaskakującego: końcowy efekt, gdy wszyscy śpiewali hymn, choć zapierający dech w piersiach, nie wzruszył mnie tak, jak się tego spodziewałem – nie padłem trupem, choć myślałem, że tak właśnie będzie. Zamiast tego, zdałem sobie sprawę z ogromnej tęsknoty, której żaden hymn nie zaspokoi.

Tęsknoty za czym?

Za Bogiem! Proszę mnie źle nie zrozumieć – jestem ogromnie Bogu wdzięczny za to, że powierzył mi tę pieśń do napisania, że pozwolił mi stać wśród milionów ludzi i razem z nimi śpiewać „Błogosławionych miłosiernych” oraz doświadczyć przy tym tej radości, tak bardzo zaprawionej tęsknotą za bliższą relacją z Jezusem. Chcę więcej! Moje serce nie nasyci się niczym innym niż Nim samym.

Bóg więc nie tylko spełnił daną Panu obietnicę, o czym mówi Pan w różnych wywiadach, ale jeszcze pokazał, że hymn był drogą do większego celu?

Tak. Jest też druga historia związana z tą obietnicą. Gdy prosiłem Boga o słowo potwierdzające, że mam napisać hymn ŚDM, dostałem fragment z Księgi Powtórzonego Prawa (31,19): „Zapiszcie teraz sobie ten oto hymn”. Po nim są jednak słowa o wiele trudniejsze: „Naucz go Izraelitów, włóż im go w usta, by pieśń ta była dla Mnie świadkiem przeciwko synom Izraela. Gdy zaprowadzę ich do ziemi, którą poprzysiągłem ich przodkom, opływającej w mleko i miód, będą jedli do syta, utyją, potem zwrócą się do obcych bogów i służyć im będą...”. Trochę się wiec przestraszyłem, czy to na pewno słowo dla mnie i nawet w pewnym momencie zwątpiłem – ba, wszyscy zwątpiliśmy! – że ten hymn do nas przyjdzie. I właśnie wtedy, gdy na moment „zwróciłem się ku innym bogom”, zadzwonił telefon. Hymn miał powstać.

Czemu jednak hymn ma być „świadkiem przeciwko synom Izraela”?

Modląc się, pytałem Boga, o co tu chodzi. I zrozumiałem: hymn, świadcząc przeciwko nam – czyli mówiąc o naszej grzeszności i potrzebie miłosierdzia – uprzytamnia nam, że sami się nie zbawimy, że potrzebujemy do tego Zbawiciela pełnego miłości. Ten hymn świadczy więc przeciwko naszym „zasługom”. Często tak próbujemy układać nasze relacje z Bogiem, by to On był naszym dłużnikiem – by Jego miłosierdzie było zapłatą za nasze starania. Tymczasem On chciałby, byśmy nie byli Jego kontrahentami, tylko dziećmi.

Poprzez Pana pracę chciał też przypomnieć światu obietnicę daną przed wiekami, że „Błogosławieni miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią”. A Pan, autor hymnu ŚDM, czuje się człowiekiem miłosiernym?

Myślę, że w Jezusie takim właśnie widzi mnie Bóg. Doświadczyła pani miłosierdzia?

Doświadczyłam.

OK. Skoro zatem dostąpiła pani miłosierdzia, to – opierając się na treści Jezusowego błogosławieństwa – jaka musiała pani być według Boga?

Miłosierna...?

Nie inaczej. Wszyscy doświadczamy miłosierdzia obiecanego przecież tym, którzy są miłosierni! Rozumiem to tak, że przez błogosławieństwa Bóg pokazuje nam, jak nas widzi w Jezusie. Jesteśmy przez Niego wykupieni, byśmy już nie żyli my, ale by żył w nas Chrystus. Przez Jego krzyż umarł w nas stary człowiek i został wzbudzony człowiek nowy. By to dostrzec, potrzebna jest wiara, bo empiryzm kazałby sądzić co innego. Na tym polega zwiastowanie łaski, by ogłaszać to, jak po krzyżu widzi nas Bóg. W tej Ewangelii jest moc, by przemienić nasze życie i zsynchronizować je z tym Bożym spojrzeniem.

My jednak z uporem wolimy myśleć, że jesteśmy grzeszni i słabi, a nie błogosławieni, i że przez te grzechy Bóg w końcu się na nas pogniewa.

To przewrotne myślenie, bo im bardziej doświadczamy, że jesteśmy słabi, tym bardziej próbujemy być lepsi. A im bardziej próbujemy, tym bardziej doświadczamy słabości. Kręcimy się jak w zaklętym kole, w którym nie ma miejsca na zbawienie. Jest tylko wizja potępienia. A przecież wzbudzony w nas nowy człowiek jest cichy, pokornego serca, ubogi w duchu, błogosławiony... Jezus z całą mocą wchodzi w naszą słabość i rozwala ją w drobny mak, oferując nam nowe życie – o ile tylko zechcemy Mu zaufać.

Nie musi więc Pan (i my wszyscy) skrupulatnie notować uczynków miłosierdzia, by miłosierdzia zakosztować?

Uczynki są ważne i potrzebne, dlatego warto modlić się wraz z siostrą Faustyną o miłosierne oczy, uszy, usta, ręce... Jeśli jednak w życiu duchowym będziemy opierać się tylko na dobrych uczynkach, to w ten sposób nie odnajdziemy Boga, ale znowu siebie. I w tym leży sedno sprawy: nie mamy chodzić i chlubić się swoimi zasługami, ale wierzyć, że ci, którzy prawdziwie żyją w Jezusie Chrystusie, już są błogosławieni i miłosierni.

Wracając do hymnu ŚDM – gdyby kilka lat temu ktoś powiedział, że zagra Pan dla papieża, popukałby się Pan w czoło?

Na pewno byłbym sceptyczny – tak samo, gdy już będąc we Wspólnocie „Głos na Pustyni”, nie dowierzałem, że Bóg jest mi przychylny i chce pobłogosławić moim marzeniom. A On aż się pali do tego, by nam błogosławić! Wystarczy tylko zrobić Mu małą wyrwę w sercu i pozwolić działać. Jako młody chłopak narzekałem, że Bóg mówi do wszystkich, tylko nie do mnie. Szukałem instrukcji, co zrobić, żeby Pan na mnie spojrzał. To było myślenie „zasługowe”. Dopiero po latach znalazłem odpowiedź: mamy zaufać Miłosiernemu, bo orędzie, które przekazuje od św. Pawła aż po św. Faustynę, to nie są żarty. Warto zaryzykować, dać Bogu szansę, pozwolić mu się popisać! Tak zrobiłem, a że nie jestem mistrzem modlitwy, wyszedłem z największej prostoty. Patrząc na krzyż wiszący na ścianie, powiedziałem: „Dobrze, Jezu, ponieważ inaczej nie umiem, modlę się o słowo. Amen”. W ciągu godziny Bóg dał słowo z Księgi Powtórzonego Prawa (31,19).

Dał, a potem je spełnił. Spełnia też kolejne marzenia i obietnice?

Spełnia! Śmieję się nawet, że jak tak dalej pójdzie, to zostanę człowiekiem bez marzeń. Oprócz marzenia o hymnie ziściło się też marzenie o Alvernia Studios. To, że tam nagrywaliśmy hymn, to dzieło Boga. Bardzo chciałem kiedyś tam wejść, zwiedzić, zobaczyć... Pewnego dnia jechałem z żoną do Katowic i gdy mijaliśmy to miejsce, wyciągnęliśmy ręce, uwielbiając Boga, ogłaszając Jego królestwo i to, że się tam pojawimy. Kilka miesięcy później staliśmy w Alvernia Studios, płacząc ze wzruszenia. Marzyłem też o zespole, w którym mógłbym śpiewać na chwałę Boga. I jest niemaGOtu. Jedna z moich chórzystek marzyła, by kiedyś zaśpiewać w ICE Kraków. 31 maja właśnie tam odbył się koncert „Are You Ready?”, muzyczny wstęp do ŚDM. Marzyłem jeszcze o występie w Tauron Arenie. 28 października miało miejsce tam spotkanie „Are You Ready? Yes!” podsumowujące ŚDM. Byłem wniebowzięty!

Można powiedzieć, że po ludzku ma Pan wszystko – ogromny sukces na koncie, udane życie prywatne, dobra passa trwa. Pojawia się więc lęk, że w jakimś momencie limit łask się wyczerpie i trzeba będzie zdać egzamin z wiary?

Nie. Nie boję się, bo życie jest życiem i nie chodzi o to, żeby oprzeć się tylko na tym, co dostałem. Wiem, Komu chcę służyć i z Kim iść przez życie, a nie tylko zabrać, co dobre. Wiem też, że moja wiara ciągle wymaga wzmocnienia, więc jeszcze długo potrzeba mi „Bożego niańczenia”, nim przejdę na „pokarm stały”. A jak zachowałbym się w sytuacji hiobowej? Nikt tego nie wie. Życzyłbym sobie pozostać wtedy wierny i z pokojem w sercu, choć dotychczasowe doświadczenia pokazują, że pewnie zacząłbym się wściekać i pytać Boga: „Dlaczego?!”. Ale to też jest potrzebne, bo Bóg i tak zna nasze myśli, więc lepiej stanąć przed Nim w prawdzie niż w pobożności, do której się nie dorosło.

Święte Drzwi powoli się zamykają. Co gra w Pana sercu u progu nowego roku liturgicznego?

Tekst nowej piosenki niemaGOtu! Pisząc ją, oparłem się na fragmencie z Listu św. Pawła do Rzymian (8,19) mówiącym, że całe stworzenie z upragnieniem oczekuje objawienia się synów Bożych. Odnosząc je do siebie, chciałbym dalej wzrastać w łasce Bożej, by we mnie, Kubie, objawił się Syn Boga i abym jako chrześcijanin umiał korzystać z błogosławieństw, jakie przez krzyż dał mi Jezus. Nie chcę chodzić ze spuszczoną głową, ale z podniesioną – jako syn odkupiony i pojednany z Bogiem. Nie chcę też lękać się podejść do Ojca, by poprosić Go o coś czy położyć na kimś ręce i w imię Jezusa ogłosić uzdrowienie. Takiej wiary życzę sobie, pani i wszystkim Czytelnikom.