Franciszek podkreślił, że chronienie osoby wymaga wyjścia od centrum, którym jest Chrystus, ku peryferiom różnych warunków ludzkiej egzystencji.

„Miłość Chrystusa przynagla nas (por. 2 Kor 5,14), byśmy stawali się sługami małych i starych, każdego mężczyzny i każdej kobiety, których prawo do życia musi być uznawane i chronione. To właśnie życie w swej nieprzeniknionej głębi rodzi cały proces naukowy i mu towarzyszy. To cud życia zawsze podważa pewną formę naukowej zarozumiałości, przywracając prymat zachwytowi i pięknu. W ten sposób Chrystus, który jest światłem człowieka i świata, oświetla drogę, aby nauka była zawsze wiedzą w służbie życiu. Kiedy tego światła zabraknie, kiedy wiedza zapomina o kontakcie z życiem, staje się bezpłodna. Dlatego zachęcam was, byście nie spuszczali z oczu świętości każdej osoby ludzkiej, tak by nauka była naprawdę na służbie człowieka, a nie człowiek na służbie nauki. Refleksja naukowa używa szkła powiększającego, by analizować określone szczegóły. A właśnie dzięki tej zdolności analizy potwierdzamy, że sprawiedliwe społeczeństwo uznaje za zasadnicze prawo do życia od poczęcia aż do naturalnego kresu”.

Ojciec Święty zachęcił też do refleksji nad tym, w jaki sposób korzystamy z życia. Wskazał, że postęp danej cywilizacji mierzy się zdolnością ochrony życia, zwłaszcza w fazach najbardziej zagrożonych, bardziej niż rozpowszechnieniem narzędzi technicznych.

„Kiedy mówimy o człowieku, nigdy nie zapominajmy zamachów na świętość ludzkiego życie. Zamachem na życie jest plaga aborcji. Zamachem na życie jest pozwolić umierać naszym braciom na barkach w Cieśninie Sycylijskiej. Zamachem na życie jest śmierć przy pracy, bo nie przestrzega się minimum bezpieczeństwa. Zamachem na życie jest śmierć z niedożywienia. Zamachem na życie jest terroryzm, wojna, przemoc, ale także eutanazja. Kochać życie to zawsze troszczyć się o drugiego, chcieć jego dobra, pielęgnować i szanować jego transcendentną godność. Drodzy przyjaciele, zachęcam was, byście szerzyli nową kulturę życia, zdolną tworzyć sieci zaufania i wzajemności oraz wytyczać horyzonty pokoju, miłosierdzia i jedności. Nie lękajcie się podejmować owocnego dialogu z całym światem nauki, także z tymi, którzy, choć nie uważają się za wierzących, pozostają otwarci na tajemnicę ludzkiego życia”.