Pielgrzymka papieża do Ziemi Świętej miała swoją dramaturgię. Pierwsze dwa dni były rozeznaniem kryzysu, w jakim znalazł się nie tylko region, do którego Franciszek przybył, ale cały współczesny świat. Z każdym kolejnym spotkaniem papież prowadził nas jednak ku nadziei, jaką niesie przesłanie płynące z pustego grobu Chrystusa w Jerozolimie. To przy nim, w najważniejszej bazylice całej chrześcijańskiej wspólnoty, Franciszek i patriarcha Bartłomiej razem odmówili modlitwę „Ojcze nasz”, a potem ogłosili wspólną deklarację wypełnienia woli Pana, aby jego uczniowie „byli jedno”. Takie było hasło tej pielgrzymki, a jej charakter znacznie odbiegał od tego, do czego przyzwyczaili nas następcy świętego Piotra.

Pielgrzymom wstęp wzbroniony

W te wielkie dla chrześcijan wszystkich obrządków dni Jerozolima była praktycznie miastem zamkniętym. Na każdym rogu uzbrojony po zęby patrol, w okolicy Wieczernika, gdzie przed papieską wizytą dochodziło do aktów wandalizmu, zaparkowane niewielkie wojskowe gaziki przystosowane do przemieszczania się w wąskich uliczkach. Ze względów bezpieczeństwa już od soboty nie można było odwiedzać miejsc, w których miał się pojawić ojciec święty. Tłum zdezorientowanych pielgrzymów tęsknie spoglądał na niedostępną bryłę Getsemani, odbijał się od barierek otaczających bazylikę Grobu. Ojciec Zacheusz Drążek, jeden z dziesięciu franciszkanów posługujących tutaj wspólnie z Grekami i Ormianami, w piątek po raz ostatni mógł wybrać się na zakupy. Potem przez 48 godzin nikt już nie opuszczał murów świątyni. Ale zarówno dla niego, jak i dla braci dwóch innych obrządków opiekujących się bazyliką Grobu Pańskiego te ograniczenia są drobiazgiem wobec wagi wydarzenia, w którym mogli uczestniczyć.