Piotr Legutko: Długo ważyły się losy ostatecznego terminu kanonizacji Jana Pawła II. Proszę przypomnieć, co ostatecznie zadecydowało o wyborze właśnie 27 kwietnia?

Kard. Stanisław Dziwisz: O terminie kanonizacji rozmawialiśmy z ojcem świętym wiele razy. We wrześniu ub.r., podczas konsystorza, zaproponował, by ta uroczystość odbyła się 8 grudnia, w święto Matki Bożej Niepokalanego Poczęcia. My przekonywaliśmy, że dla polskich pielgrzymów może to być trudny termin, choćby ze względu na warunki pogodowe. No to kiedy? – pytał Franciszek. Zaproponowałem Niedzielę Bożego Miłosierdzia. Z różnych powodów, ale przede wszystkim dlatego, że Jan Paweł II to święto sam ustanowił. Umarł w przeddzień Niedzieli Bożego Miłosierdzia, wreszcie w ten dzień był beatyfikowany. „Rzeczywiście, to będzie najlepsza data” – powiedział wtedy ojciec święty.

Podobno papież Franciszek też ma bardzo osobisty stosunek do Bożego Miłosierdzia.

Opowiadał nam o tym w trakcie ostatniej wizyty ad limina. Wspominał, że już jako młody chłopak czytał „Dzienniczek” siostry Faustyny, a w jego domu było nabożeństwo do Bożego Miłosierdzia. Wszystko więc idealnie się składa i domyka w tej dacie.

Zwłaszcza że jeszcze w ten dzień wypadają 75. urodziny metropolity krakowskiego.

Przyznam, że w ogóle nie myślałem o kanonizacji Jana Pawła II w kontekście daty moich urodzin. Dopiero gdy już wszystko zostało ustalone, uświadomiłem sobie tę zbieżność.

Ale w takich sprawach nie ma przypadków, są tylko znaki. Co ten znak mówi Księdzu Kardynałowi?

Po prostu odbieram jako wielki dar Boży to, że w dniu kanonizacji papieża, któremu służyłem 39 lat w Krakowie i w Rzymie, wypada także data moich urodzin.

Co biskup Wojtyła, a potem papież, zazwyczaj życzył z takiej okazji?