Kaplica Sykstyńska. Dwa dni przed konklawe. 20 ubranych na niebiesko mężczyzn krząta się jak mrówki. Jedni piłują deski – z nich powstają stoły, przy których zasiądą kardynałowie. Inni kończą przybijać gwoździe i przywiercać śruby w podeście – na posadzce Kaplicy Sykstyńskiej na czas konklawe stawia się podwyższoną podłogę. Chodzi o to, by wszyscy purpuraci siedzieli na jednym poziomie. Część stołów już jest obita płótnem w kolorze wina. Nie wolno nam niczego dotykać. Kilku amerykańskich ochroniarzy pilnuje fotoreporterów, kamerzystów i zadzierających głowy w kierunku „Sądu Ostatecznego” Michała Anioła dziennikarzy. Zatrzymuję się pod freskiem Pietra Peruginiego. „Przekazanie kluczy św. Piotrowi” – to pierwsze dzieło, na jakim zatrzymują zawsze wzrok wchodzący tu w procesji kardynałowie. Kto otrzyma klucze tym razem? 
– Człowiek, który będzie mówił językiem Boga i ludzi – mówi kard. Jean Poupard, emerytowany przewodniczący Papieskiej Rady ds. Kultury. – Czekam na wielką ciszę, która zapadnie po tym medialnym szumie i naszych debatach w sali synodalnej. Na przywołanie Ducha Świętego. Będzie to koniec logiki człowieka. Zacznie się logika Boga. 


W obiektywie


Sede vacante. Piątek 28 lutego po odlocie papieża do Castel Gandolfo. Przed wejściem do bazyliki św. Piotra stoi grupa młodzieży z kapłanem. Przyjechali z Brazylii z gigantycznym krzyżem podobnym do tego ze Światowych Dni Młodzieży. Modlą się i śpiewają. – Przyjechaliśmy z São Paulo, by modlić się za kardynałów. Wśród nich jest papież, najważniejsza osoba na ziemi. Setki tysięcy osób zaadoptowało kardynałów. – Oni o tym wiedzą i ta spontaniczna modlitwa podtrzymuje ich na duchu!– mówi dziennikarzom ks. Lombardi, rzecznik Stolicy Apostolskiej.
Poniedziałek 4 marca. Początek kongregacji kardynalskich. To sesje poprzedzające konklawe. Wprowadził je w 1996 r. konstytucją apostolską „Universi Dominici Gregis” Jan Paweł II.