Trudno pisać o tym wszystkim bez emocji. Od kilku dni studiuję najnowszy tom „Opera omnia” Josepha Ratzingera, zatytułowany „Kościół – znak wśród narodów”. A jednocześnie chłonę wydarzenia związane z zakończeniem pontyfikatu. Ułożyły się one w pożegnalną katechezę o Kościele. W ostatnim dniu posługi Benedykta zachwycałem się jego artykułem, w którym cytuje słowa Romano Guardiniego, jednego ze swoich mistrzów: „Kościół budzi się w duszach”. To zdanie odniósł do Soboru Watykańskiego II. Pomyślałem, że to świetny tytuł do recenzji. Dosłownie godzinę później usłyszałem, że Benedykt XVI cytuje te słowa, żegnając się z kardynałami. Przecież to jest dokładnie to samo, co czuje się w tych dniach. Tak, Kościół budzi się w duszach! W Roku Wiary odważna papieska decyzja wywołała przebudzenie wiary. Rzym wypełnił się tysiącami pielgrzymów, miliony ludzi przed telewizorami, łzy wzruszenia, w parafiach Msze i modlitwy za papieża, za kardynałów, za  Kościół. Poczuliśmy, że cudownie być chrześcijaninem. Nawet ujadanie medialnych wilków jakby na chwilę ucichło. Duch Boży powiał! Kościół, ten „znak wśród narodów”, zaświecił z nową siłą.

Racja i pasja mojego życia

W takich okolicznościach nie potrafię napisać zwykłej recenzji. Myślę o tym, dlaczego doceniamy ludzi, których Bóg nam daje, najczęściej dopiero wtedy, gdy odchodzą. Na szczęście Benedykt zostawił nam swoje dzieło. Tysiące stron.