Peregrynacja papieskiego krzyża, która rozpocznie się w naszej diecezji w Środę Popielcową i potrwa do 2 lutego 2014 r., to jedna z inicjatyw, jakie w Roku Wiary proponuje Wydział Duszpasterski naszej kurii. – Spotkanie z tym krzyżem i modlitwa, nie tylko za wstawiennictwem bł. Jana Pawła II, ale razem z nim, to ogromna nadzieja na ożywienie wiary w naszych wspólnotach – mówi ks. dr Marian Biskup, wikariusz biskupi ds. duszpasterstwa, odpowiedzialny za przygotowanie i przebieg peregrynacji. – To wyjątkowa relikwia, ukazująca całe bogactwo ludzkiej, chrześcijańskiej i kapłańskiej duchowości papieża Polaka – dodaje. Przywołuje przy tym słowa kard. Stanisława Dziwisza: „Ojciec święty, unieruchomiony na wózku, nie tylko trzymał krzyż w swoich dłoniach, nie tylko tulił i wpatrywał się w Chrystusa ukrzyżowanego, ale on był z Jezusem na krzyżu”. – Z wypowiedzi naocznych świadków wydarzeń Wielkiego Piątku 2005 r. wiemy, że Jan Paweł II trzymał ten krucyfiks z trudnością, dotykał go czołem, ale – jak mówią – to nie papież dźwigał krzyż, to krzyż dźwigał papieża. Wierzę, że pomoże także wielu dźwignąć się z ich trudności, problemów, kryzysów, a umacnia mnie w tym jego historia – dopowiada wikariusz biskupi.

Niech idzie

Można być pewnym, że przed Wielkim Piątkiem 2005 r. krzyż przynajmniej raz już trzymał w swoich dłoniach Jan Paweł II. Było to 7 lipca 2000 r., kiedy dostał go w prezencie od mieszkańców podkarpackiej gminy Olszanica, pielgrzymujących do Watykanu. Ciekawe jest także to, iż na papieską audiencję krucyfiks trafił niemal wprost ze ściany mieszkania państwa Janiny i Stanisława Trafalskich. Kiedy bowiem wójt gminy poprosił pana Stanisława, by w ciągu kilku godzin odnowił figurkę, którą zamierzał wręczyć ojcu świętemu i okazało się, że renowacja w tak krótkim czasie nie jest możliwa, pani Janina zaproponowała, by papieżowi ofiarować krzyż, który wisi w jej pokoju. Jak później wyznała – nigdy nie żałowała tej spontanicznej decyzji. Zastanawiała się tylko, gdzie ich dar się znajduje i czy nie zagubił się wśród tysięcy innych podarunków. Dla niej bowiem był to szczególny krzyż. Wyrzeźbił go własnoręcznie jej mąż w 1997 r., zaraz po tym, jak 29-letnia wówczas Janina, matka sześcioletniego Sebastiana, w wyniku wypadku uszkodziła kręgosłup i musiała pogodzić się z tym, iż resztę życia spędzi na wózku inwalidzkim. Chciała umyć okna, wyszła na parapet, zachwiała się i upadła z wysokości ok. 8 metrów. Widząc, jak trudno jej było pogodzić się z cierpieniem, pan Stanisław wpadł na pomysł niezwykłego prezentu. Tym, co przyciągało uwagę oglądających dzieło rzeźbiarza samouka, była niezwykła precyzja w przygotowaniu figury Chrystusa, który ma odchyloną głowę ku górze i zamknięte oczy oraz nogi zwisające bezwładnie, jak u człowieka sparaliżowanego. Trzy lata krucyfiks wisiał przy łóżku pani Janiny nad jej głową. Kobieta przemodliła przed nim wiele godzin. Sama mówiła, że było w nim coś takiego, co osobiście pomagało jej się skupić na modlitwie. Dar państwa Trafalskich nie zaginął. Trafił do abp. Mieczysława Mokrzyckiego, wówczas sekretarza ojca świętego, i przez kilka lat wisiał w jego sypialni nad łóżkiem.

Nadszedł wreszcie Wielki Piątek 2005 r., osiem dni przed śmiercią Jana Pawła II. Papież nie był w stanie pojechać do Koloseum na Drogę Krzyżową. Uczestniczył w modlitwie w swojej prywatnej kaplicy, w której znajdował się telewizor. W pewnym momencie poprosił o krzyż, a abp Stanisław Dziwisz powiedział: „Mieciu, przynieś krzyż ze swojej sypialni”. Dzisiejszy metropolita lwowski pobiegł i już po chwili ojciec święty trzymał w swoich dłoniach krzyż, przed którym kilka lat wcześniej modliła się pani Janina. Arturo Mari powiedział później, że zdjęcie, które w tym momencie zrobił, mogłoby być symbolem całego pontyfikatu Jana Pawła II.

Czas łaski

Papieski krzyż wrócił do Polski – abp Mieczysław Mokrzycki podarował go mamie. Ta natomiast przekazała proboszczowi swojej parafii z prośbą, by ludzie przy nim się modlili. „Niech idzie” – miała powiedzieć mama metropolity lwowskiego. – Poprosiliśmy księdza arcybiskupa Mokrzyckiego i to on zadecydował, że krucyfiks trafi do nas na cały rok, tak by jeszcze bardziej pomóc nam w przeżywaniu Roku Wiary – mówi ks. M. Biskup. Zdaniem naszego wikariusza biskupiego, obecność papieskiego krzyża w poszczególnych parafiach będzie doskonałą okazją do uroczystego wyznania wiary i publicznego przyznania się do Jezusa. – Dziś, kiedy w Polsce profanuje się święte symbole i obrazy, a krzyż usuwa z miejsc publicznych, my chcemy stanąć pod krzyżem, pod którym tak mocno trwał Jan Paweł II – mówi. Dodaje przy tym, że czas łaski, jakim będzie dzień obecności krucyfiksu w naszych kościołach, jest doskonałą sposobnością, by modlić się za tych, którzy odeszli od Chrystusa i Kościoła. – Przez modlitwę całej diecezji chcemy odzyskać dla Boga ochrzczonych pogan – podkreśla wikariusz biskupi. – Pragnąłbym, by przy tym krzyżu mogły modlić się osoby chore i cierpiące, ludzie żyjący w związkach niesakramentalnych, a także by peregrynacja stała się okazją do odnowienia przydrożnych krzyży i kapliczek znajdujących się w naszych parafiach – dodaje. Podkreśla także, że to dobra okazja, by diecezjanie pozdejmowali ze ścian swoich mieszkań, z rzemyków czy łańcuszków różnego rodzaju amulety, symbole pogańskie, a na powrót przyjęli krzyż i byli świadkami Jezusa.

Jeśli chcesz dowiedzieć się, kiedy papieski krzyż trafi do Twojej parafii, wejdź na stronę www.wroclaw.gosc.pl