Agata Puścikowska: Jak to się stało, że Pan – dziennikarz, nie aktor – zagrał w filmie?

Krzysztof Ziemiec: – Sam się do tej pory zastanawiam (śmiech). Ale po kolei. Prace nad filmem trwały prawie cztery lata. W połowie przygotowywania materiałów okazało się, że jest tego wszystkiego ogromnie dużo. I konieczny jest narrator, ktoś, kto splecie poszczególne wydarzenia, miejsca, w całość. Producent i reżyser szukali więc takiej osoby. Nie widzieli w tej roli profesjonalnego aktora: może bali się, że zacznie… grać. Z tego, co potem mi mówiono, wszyscy twórcy filmu, jednogłośnie, widzieli w tej roli mnie, nie wiedząc nawet, czy dam radę. A wtedy, na początku 2009 r. byłem… prawie jak nieboszczyk. Pół roku po ciężkim wypadku, całkowicie poparzony. I nie wiadomo było, czy wrócę do normalnego życia. Może to Boży znak? Podobno twórcy chcieli mnie jako narratora także dlatego, że mi „dobrze z oczu patrzy” (śmiech). To miłe, że dzisiejsi ludzie mediów i na takie niuanse zwracają uwagę… Co ciekawe – twórcy filmu nie przypuszczali, że na koncie życiowym i zawodowym mam kilka „papieskich historii”.