* Powołanie jest wezwaniem do pełni życia

Orędzie na XIX Światowy Dzień Modlitw o Powołania

Czcigodni Bracia w biskupstwie,
Umiłowani Synowie i Córki całego świata!

1. „Ja przyszedłem po to, aby [owce] miały życie i miały je w obfitości” (J 10,10).
Te słowa Pana bezpośrednio poprzedzają tekst Ewangelii przypadający na czwartą niedzielę Wielkanocy, w czasie której obchodzimy dziewiętnasty Światowy Dzień Modlitw o Powołania, w specjalny sposób poświęcone Bogu w służbie dla Kościoła i dla zbawienia świata.

Zapraszam was do rozważenia w głębi serca tego fragmentu Ewangelii (J 10,11-18), w którym Jezus pięciokrotnie powtarza, że Dobry Pasterz przyszedł, ażeby oddać życie za swoją owczarnię, za owczarnię, która powinna ogarnąć całą ludzkość: „i nastanie jedna owczarnia i jeden Pasterz” (J 10,16).
W powyższych słowach Chrystus objawia nam tajemnicę powołania chrześcijańskiego, a w szczególności - tajemnicę każdego powołania poświęconego całkowicie Bogu i Kościołowi. Powołanie to polega na wezwaniu do ofiarowania własnego życia, ażeby inni mieli życie i mieli je w obfitości. Tak uczynił Jezus, który jest pierwszym ze wszystkich wezwanych i konsekrowanych oraz ich wzorem: „Oto idę, abym spełniał Twoją wolę” (Hbr 10,9; por. Ps 39[40],9). Dlatego oddał On swoje życie, aby inni mieli życie. Tak musi czynić każdy mężczyzna i każda kobieta, którzy zostali powołani do pójścia za Chrystusem w całkowitym oddaniu siebie. Powołanie jest wezwaniem do życia: do tego, ażeby je przyjmować i żeby je dawać.

2. O jakim życiu myśli Pan Jezus, kiedy wypowiada te słowa? Mówi nam o życiu pochodzącym od Tego, którego On nazywa swoim Ojcem (por. J 17,1) i naszym Ojcem (por. Mt 6,9); od Tego, który jest „źródłem życia” (Ps 35[36],10); jest Ojcem, który „na skutek najzupełniej wolnego i tajemnego zamysłu swej mądrości i dobroci, stworzył świat cały, a ludzi postanowił wynieść do uczestnictwa w życiu Bożym” (Lumen gentium, 2).

Mówi o życiu, które „objawiło się” (1 J 1,2) w tymże Panu Jezusie, który posiada je w całej pełni: „W Nim było życie” (J 1,4); „Ja jestem… życiem” (J 14,6), i który chce udzielać go w obfitości (por. J 10,10).
Mówi o życiu, które wciąż udzielane jest ludziom za pośrednictwem Ducha Świętego; Ducha, który jest „Panem i Ożywicielem”, zgodnie z wiarą, wyznawaną w Credo Mszy świętej, i który jest „źródłem wody tryskającej na żywot wieczny” (Lumen gentium, 4; por. J 4,14; 7,38-39). Jest to zatem życie „Boga żywego” (Ps 41[42],3), którego udziela On wszystkim ludziom odrodzonym w Chrzcie i powołanym do tego, aby się stali Jego dziećmi, Jego rodziną, Jego Ludem, Jego Kościołem. Jest to owo życie Boże, które uroczyście czcimy w obecnym okresie liturgicznym, przeżywając ponownie tajemnicę paschalną Zmartwychwstałego Pana; jest to życie Boże, które już wkrótce uczcimy, powracając w naszych przeżyciach do zawsze skutecznej tajemnicy Zesłania Ducha Świętego.

«« | « | 1 | 2 | 3 | » | »»
Wiara_wesprzyj_750x300_2019.jpg