"taki ksiądz piętnuje grzeszników"
przyjęłaś właśnie słownictwo Franciszka, że ksiądz PIĘTNUJE grzeszników, zamiast ich "pocieszyć i przygarnąć".
Zobacz jacy byli kiedyś spowiednicy, a jacy są teraz, jakie były dawniej pokuty, a jakie są dzisiaj. Gdyby owa postulowana łagodność i czułostkowość w konfesjonale była cudownym panaceum na grzeszników, to dzisiaj ludzie powinni grzeszyć o połowę mniej niż dawniej, gdy spowiednicy byli surowi. A czy tak jest?

Nie wiem. Wiem tylko, że kiedy ja załamana własną grzesznością szłam do spowiedzi i chciałam wrócić na łono Kościoła, (mimo że póki mąż się nie nawróci i nie weźmiemy ślubu kościelnego nie mogę w pełni uczestniczyć w życiu), to nie potrzebowałam, żeby ktoś na mnie grzmiał z ambony, czy z konfesjonału. Nie potrzebowałam, żeby wtarł mi w twarz moją nędzę. Potrzebowałam, żeby powiedział: "Wyszło źle, ale Chrystus o Tobie pamięta. Źle zrobiłaś, owszem, ale jeszcze możesz wszystko naprawić. Nie ustawaj w drodze. Modlę się za Ciebie." I na takiego kapłana trafiłam. Uważasz to za czułostkowość i zbytnią pobłażliwość? Nic w konfesjonale nie jest, jak to określiłeś, "cudownym panaceum na grzeszników". Konfesjonał to nie miejsce zapobiegania grzechom, ale miejsce odpuszczania grzechów. Ale odpuszczać też trzeba umieć. Jak Jezus. Z miłością.

CO Św. Ojciec Pio mówił odnośnie Sakramentu Pojednania. Jeden z zakonników opowiadał: „Pewnego dnia Ojciec Pio nie dał rozgrzeszenia penitentowi mówiąc mu: „Jeśli pójdziesz się wyspowiadać do innego kapłana, zabierz rozgrzeszenie, które otrzymasz i idź do piekła razem z nim„. Uważał On, że sakrament pokuty jest bezczeszczony przez ludzi, którzy nie chcą zmienić swojego życia. Pozostają oni winni przed Bogiem
Pewnego dnia mężczyzna przyszedł do spowiedzi do Ojca Pio w St. Giovanni Rotondo. Było to pomiędzy 1954 i 1955 rokiem. Kiedy skończył wyznanie swoich grzechów Ojciec Pio powiedział: „Czy jest coś jeszcze? „Mężczyzna odpowiedział, „Nie Ojcze”. Ojciec Pio powtórzył pytanie: „Czy jest coś jeszcze?” „Nie Ojcze”.
Po raz trzeci Ojciec Pio spytał go: „Czy jest coś jeszcze? Przy trzeciej negatywnej odpowiedzi eksplodował jak huragan. Z głosem Ducha Świętego Ojciec Pio ryknął: „Odejdź! Odejdź! Jesteś niereformowalny z powodu swoich grzechów!”.
Mężczyzna wpadł w osłupienie również ze wstydu, ponieważ miał przed sobą bardzo wielu ludzi. Próbował coś odpowiedzieć, lecz Ojciec Pio odrzekł: „Bądź cicho, gawędziarzu, dosyć się nagadałeś, teraz ja chcę mówić. Czy to prawda, że chodzisz na dyskoteki?” – „Tak Ojcze” – „Czy wiesz, że taniec jest zaproszeniem do grzechu?”PRZEKLEŃSTWA.Pierwszy mężczyzna przystąpił do spowiedzi, lecz Ojciec Pio odesłał go z niczym. Dotknęło to również kierowcę. Próbował on rozmawiać z Ojcem Pio: „Byłem zły.” Lecz Ojciec Pio wrzasnął: „Łajdak! Przeklinałeś naszą Matkę! Co zrobiła ci Nasza Pani?” I odesłał go również z niczym.
Mówił: „Rozwód jest paszportem do piekła„ .Czy takie mocne słowa można usłyszeć teraz od kapłana? Niektórym penitentom na pewno by nie zaszkodziło!

Eliszebet - spowiednik był łagodny i zapewnił cię o swojej modlitwie. To pięknie, ale ty nadal żyjesz w śmiertelnym grzechu. Powiedział ci to, czy tylko uciszył sumienie? Nie powiedział ci o ewentualnym ślubie jednostronnym?

Nie chcę ślubu jednostronnego. To będzie skreślenie mojego męża na straty. On poczuje się w tym momencie wolny, a ja zwyczajnie zdejmę z siebie i z niego ciężar. Nie. To nie jest dobre rozwiązanie. Kiedy płaczę gdy ludzie idą do Komunii, bo ja nie mogę, to płacę Bogu za swój grzech zgody na to cywilne małżeństwo. Kiedy w domu szlocham, bo czuję jak z mojego serca pozbawionego Wody Żywej został już tylko proch i popiół, to płacę Bogu ofiarę za nawrócenie mojego męża. On widzi mój ból, przeżywa go częściowo razem ze mną. Ta ofiara nie pozostanie bezowocna i jednocześnie żadna pokuta nie będzie cięższa od tej nałożonej przez Boga prawami Kościoła - niemożnością przyjęcia Komunii. Wziąć ślub cywilno-kościelny to jak powiedzieć, że nie zależy mi na jego zbawieniu, jakby było mi obojętne to, że on idzie na zatracenie. Mogę mieć różne wątpliwości, ale w tym nie. Wiem, że to jest moja droga i moja ofiara-pokuta. Oddaję to wszystko Bogu razem z żarliwą modlitwą, a On nie osieroci mnie w tych modlitwach i nie zostawi samej z tym ciężarem.

Aha, nie odpowiedziałam na pytanie: tak, ksiądz mówił mi o takiej możliwości, wyjaśniłam mu dlaczego nie chcę tego robić, a on to przyjął i uznał wartość takiej ofiary. Ponieważ to mój stały spowiednik, więc jego słowo traktuję jak słowo, które wypowiedziałby do mnie sam Jezus.

@Eliszebeth, jeśli mogę coś doradzić, to chyba jest kwestia przemyślenia i przegadania takiego ślubu jednostronnego, aby właśnie druga strona nie poczuła się odtrącona, ale poczuła, że czyni takim aktem coś dobrego - nawet nieco się poświęca - dla osoby, którą kocha. Czasami trzeba pozwolić też innym pobyć wspaniałomyślnymi... i przyjąć to z pokorą, otwierającą jeszcze bardziej na drugiego i jego świat wewnętrzny. Znam dobrze pewne małżeństwo jednostronne, gdzie mąż, niegdyś zupełny ateista, w końcu przekonał się przynajmniej co do tego, że jednak Bóg jest - to małżeństwo moich Rodziców... Nie zachęcam oczywiście do kroków kierowanych emocjami, ale do przyjrzenia się sprawie i z takiej perspektywy. Pozdrawiam!

eliszebeth - natychmiast idx do innego spowiednika. Ten cię prowadzi na manowce, albo zmyślasz. Żaden normalny spowiednik nie powiedział by, ze życie w konkubinacie i czekanie aż twój partner zdecyduje się na slub - ma wartość ofiary.

To nie jest konkubinat tylko małżeństwo cywilne i nie odzywaj się do mnie w ten rozkazujący sposób.

Znam tez małżeństwo, które wiele lat żyło w ślubie cywilnym, aż w końcu mężczyzna, niegdyś zupełny ateista, nawrócił się i stał się gorliwym Katolikiem. To jest małżeństwo moich rodziców.

Ok, widzę, że na portalu, który miał być portalem o WIERZE, na którym spodziewałam się znaleźć ludzi tak jak ja zakochanych w Bogu, jest raczej więcej takich, którzy są mądrzejsi i bardziej święci od samego Papieża. Jeśli myślicie, że cokolwiek na świecie dzieje się bez woli Boga i że Papież nie jest przez Niego natchniony i nie wypełnia Jego woli względem świata, to powodzenia, widać macie dużo zaufania do Boga i Jego namiestników, skoro aż musicie WY wskazywać im dobrą drogę. Idę szukać informacji jak usunąć konto. Wolę słuchać Boga i Kościoła niż faryzeuszy.

Małżeństwo cywilne to inaczej konkubinat, albo cudzołóstwo. W Kościele nie ma innych małżeństw ,niż sakramentalne, każdy związek bez ślubu jest grzechem śmiertelnym.
Miłość do Boga polega na przestrzeganiu Jego przykazań, w tym tego, które mówi "nie cudzołóż". Możesz uciekać z portalu i szukać ludzi, którzy Cię poklepią po plecach, ale czy o to Ci chodzi, czy o prawdę?

@Eliszebeth, zauważ jednak, jak wygląda sytuacja, którą opisujesz, w oderwaniu od Twoich uczuć i emocji, których nikt z nas, nawet najbardziej empatyczny, nie jest zdolny przeżywać przecież w takiej pełni jak Ty, a co jest w tym wypadku zarówno wadą jak i zaletą. Otóż wyłania się tego opisu obraz taki, że z miłości do mężczyzny (jak rozumiem szlachetnej w intencji, gotowej do poświęceń) kobieta odmawia jednak Bogu oraz sobie możliwości życia w pełnej komunii. Chciałem więc, w moim poprzednim komentarzu, zaproponować taki sposób podejścia do tego tej trudnej sprawy, w którym istniałaby szansa, by nikogo nie ranić: ani mężczyzny, ani Boga. Tylko tyle.

Owszem, był miłosierny i łagodny dla cudzołożnicy, która zgrzeszyła. Ale chyba zapomniała Pani dodac, że powiedział jej "nie grzesz więcej".

"bo ich kochał, jak Jezus kocha każdego "

To taka współczesna teoria, ze Bóg jednakowo kocha każdego grzesznika. Ale np. w apologetycznym katechizmie katolickim ks. W. Gadowskiego (przedsoborowym) jest taki tekst:"
"Bóg jest najsprawiedliwszy. Kary Jego nie ujdziemy, jezeli rychło nie naprawimy zła całkowicie. Czujemy, że Bóg musi się brzydzić nieskończenie wszelkim złem, bo jest najświętszy, więc chociażbyśmy wiele dobrego czynili, NIE ZDOŁAMY Bogu się PODOBAĆ, jeżeli WPRZÓD nie naprawimy krzywd przez siebie wyrządzonych"

Ale to o czym mówicie wy i ja się nie wyklucza. I zdecydowanie nic przeciw temu nie powiedział Papież. Chodzi o to, aby grzesznika nie odrzucić od miłosierdzia Boga, a nie mówić mu, że nie musi się naprawiać. Chodzi o to, żeby powiedzieć: "Źle robisz, to jest grzech ciężki, ale Bóg chce z Tobą pojednania, On cały czas czeka i tęskni za tobą. Skończ z tym grzechem i wróć do Ojca, bo On ciebie przyjmie z miłością.", a nie na przykład: "To jest bardzo ciężki grzech, Bóg jest na ciebie wściekły, nie może wręcz na ciebie patrzeć, jak możesz mu się podobać w tym stanie? Wyobrażasz sobie jak twoja dusza dla Niego cuchnie?" W takiej sytuacji penitent, który przyszedł ze szczerą skruchą poczuje, że Bóg już go nie chce i że to zło, które wyrządził jest nienaprawialne. Kapłan nie ma mówić: "nie dasz rady się przecisnąć przez te wąskie drzwi", ale wskazywać gdzie one się znajdują i przypominać, że Bóg za nimi wciąż czeka na KAŻDEGO z nas. Choćby grzechy jego były jak szkarłat. Tak jak rozumiem różnicę między zbytnią surowością, a miłosierdziem, które przywraca ludzi Bogu.

Eliszebet - to prawda, że Bóg czeka, ale mozesz nie zdażyć z nawróceniem i zejść z tego świata bez spowiedzi. Ludzie nagle giną w wypadkach samochodowych, nie pomyślałaś o tym? Idziesz wtedy do piekła. Ale to Twój wybór. Dałaś się zwieść słodkim słówkom o nie wykluczaniu i miłosierdziu. To jest oczywiście prawda, lecz Ty nawrócenie i pokutę odkładasz na czas nieokreślony, czyli grzeszysz przeciwko Duchowi świętemu i sama się oszukujesz tym że ślub jednostronny to "skreślenie twojego partnera (nie męża!) na straty". Sama się oszukujesz, albo oszukali cię kapłani, którzy nie mówią że z nawrócenia nie można odkładać na jutro, a co dopiero na lata. Lepiej zmień spowiednika.

@Eliszebet, czekanie na nawrócenie męża i trwanie w grzechu ciężkim to ogromny błąd. Pozbawiacie się w ten sposób wielu łask. Małżeństwo sakramentalne to nie tylko możliwość przystępowania do komunii, to także otwarcie się na Boże wsparcie w małżeństwie. Trwanie w grzechu śmiertelnym zamyka człowieka na łaskę, a oddaje pod panowanie złego. Czy tego wymaga Pan Bóg? Zdecydowanie nie. Zły jest bardzo sprytny i podsuwa ci myśl, że cierpienie takie uświęca. Uświęca stan łaski a nie grzechu! Pozwalam sobie to napisać, ponieważ sama byłam ateistką i wzięłam ślub, jak to nazywacie "jednostronny" (to jest konkretnie małżeństwo mieszane, nie jednostronne, bo znaczyłoby to, że ateista ślubem nie jest związany, a tak nie jest). Sam katechizm mówi, że ślub taki jest zródłem łask i często prowadzi do nawrócenia małżonka niewierzącego. I tak było w moim przypadku. Jeśli tylko "mąż" nie będzie czuł się przymuszony, a zrobi to dla Pani z miłości, może go to zdecydowanie szybciej nawrócić niż trwanie w grzechu. Skoro Pani o tym pisze, na pewno Panią ta sytuacja uwiera. Bo jakie jest inne wyjście? Piekło albo odejście od "męża". Innych opcji nie ma.

A, zapomniałam dodać coś bardzo ważnego. Zgodnie z teologią, człowiek żyjący w grzechu ciężkim, żeby nie wiem jak wiele dobrego na innym polu robił, żadnych zasług zdobywać za to nie może. Na nic więc poświęcenie, na nic cierpienie, na nic czynienie dobra, jeśli się Boga ciężkim grzechem obraża. To tak, jakby nie robiło się zupełnie nic. To doktryna złego, że wystarczy być dobrym człowiekiem, nawet ateistą, a zostanie się zbawionym. Czy nie brzmi to Franciszkowo? Omijać należy z daleka spowiedników, którzy o tym nie wiedzą.

"potępiać grzech, a nie grzesznika'
kolejne zdanie-wytrych mające w rzeczywistości tolerowanie grzeszących. Tak więc potępiam mordy w oświęcimiu, katyniu, w Iraku, Korei, ale złego słowa nie powiem na temat Hitlera, stalina, islamistów, boko-haram, autorytatywnych dyktatorów, itp. Nie, oni są godni szacunku, są w porządku, złego słowa na nich nie można powiedzieć, oni nie są winni, ...to tylko ich czyny są złe...
Absurd.

@Gość, trzeba po prostu uważać, by nie stawiać siebie, nawet tylko wewnętrznie, w miejsce Boga, bo w tym akurat aspekcie bardzo łatwo, wręcz niezauważalnie, możemy doścignąć lub nawet prześcignąć tego, kogo osądzamy.

No, jasne :) Człowiek niestety grzesznym jest. Trzeba ćwiczyć się w przebaczaniu. Ciężkie to, ale... "wszystko mogę w tym, który mnie umacnia" :)

a kimże on jest by osądzać księdza, który kupuje płaszcz i kapelusz? btw, nie chcemy dziadowskich księży, którzy do mszy idą w wymiętej albie i poliestrowej stule, narzuconych byle jak na sprany t-shirt.

Wolę "dziadowskiego" księdza, który odprawia mszę z charyzmą i prawdziwą wiarą i miłością, niż zimnego jak lód i urzędowego przystojniaka w pięknie skrojonym płaszczu.

Eliszebeth, błąd logiczny. Udowodnij, że ksiądz niechluj ma prawdziwą wiarę a dobrze ubrany przystojny ksiądz takiej wiary nie ma. Takie założenie jest całkowicie fałszywe.

@Eliszebeth dziadostwo liturgiczne i niechlujstwo w wyglądzie nie bardzo idzie w parze z "prawdziwą wiarą i miłością" do Kościoła-Oblubienicy.

Gdyby był skromny i pokorny to by nie zmieniał odwiecznych zwyczajów, mieszkał by w siedzibie papieży, a nie w hotelu, nie afiszowałby się starymi samochodami i czarnymi butami.