1. Naszej dzisiejszej pochwalnej modlitwie do Pana życia przewodzi głos niewiasty. Zgodnie bowiem z przekazem Pierwszej Księgi Samuela, odczytany przez nas przed chwilą hymn intonuje Anna, po tym jak ofiarowała Panu swe dziecko, małego Samuela. Będzie on prorokiem w Izraelu i przez swą działalność przyczyni się do przejścia narodu żydowskiego do nowej, monarchicznej formy rządów. Pośród jego władców znajdą się nieszczęsny król Saul oraz pełen chwały król Dawid.

Anna w przeszłości doświadczyła cierpienia, ponieważ — jak czytamy — Pan «zamknął jej łono» (1 Sm 1, 5). W starożytnym Izraelu bezpłodna kobieta była niczym sucha gałąź, martwa rzeczywistość, również dlatego, że uniemożliwiała mężowi trwanie w pamięci kolejnych pokoleń, co miało istotne znaczenie wobec niepewnej jeszcze i mglistej wizji życia pozagrobowego.

2. Anna złożyła jednak swą ufność w Bogu życia i tak oto się modliła: «Panie Zastępów! Jeżeli łaskawie wejrzysz na poniżenie służebnicy twojej i wspomnisz na mnie, i nie zapomnisz służebnicy twojej, i dasz mi potomka płci męskiej, to oddam go Panu po wszystkie dni jego życia» (1 Sm 1, 11). I Bóg wysłuchał wołania tej upokorzonej kobiety, obdarzając ją właśnie Samuelem: suchy pień zrodził żywą odrośl (por. Iz 11, 1). To, co po ludzku wydawało się niemożliwe, stało się żywą rzeczywistością w owym dziecku, które miało być poświęcone Panu.

Dziękczynna pieśń, pojawiająca się na ustach tej matki, zostanie podjęta w zmienionej formie przez inną matkę, Maryję, która pozostając dziewicą, porodzi za sprawą Ducha Bożego. Istotnie, w Magnificat Matki Jezusa można dostrzec zarys pieśni Anny, która właśnie z tego powodu określana jest jako «Magnificat Starego Testamentu».

3. W rzeczywistości bibliści zauważają, że autor święty włożył w usta Anny swego rodzaju psalm królewski, pełen cytatów albo odniesień do innych Psalmów.

Pojawia się na pierwszym planie obraz króla żydowskiego, atakowanego przez przeciwników potężniejszych od niego, który jednak w końcu zostaje ocalony i odnosi tryumf, ponieważ przy nim Pan łamie łuk potężnych (por. 1 Sm 2, 4). Wymowny jest końcowy fragment pieśni, ukazujący uroczystą epifanię Pana wkraczającego na scenę dziejów: «Pan wniwecz obraca opornych: przeciw nim grzmi na niebiosach. Pan osądza krańce ziemi, On daje potęgę królowi, wywyższa moc swego pomazańca» (w. 10). W języku hebrajskim ostatnim słowem jest właśnie «pomazaniec», czyli «Mesjasz», co pozwala widzieć w tej królewskiej modlitwie także pieśń mesjańskiej nadziei.

4. Pragniemy zwrócić uwagę na dwa wątki tego dziękczynnego hymnu, wyrażającego uczucia Anny. Pierwszym, który dominować będzie również w Magnificat Maryi, jest odwrócenie losu dokonane przez Boga. Potężni zostają upokorzeni, a słabi «przepasują się mocą»; syci gorączkowo poszukują pokarmu, a głodujący zasiadają do obfitej uczty; biedak podniesiony zostaje z pyłu i otrzymuje «tron zaszczytny» (por. ww. 4. 8).

Wątkiem przewodnim tej starożytnej modlitwy, który łatwo w niej odnaleźć, jest siedem gestów dokonanych w dziejach przez Boga Zbawcę, a dostrzeżonych przez Maryję: «Okazał moc swego ramienia, rozproszył pyszniących się (...). Strącił władców z tronu, a wywyższył pokornych. Głodnych nasycił dobrami, a bogatych z niczym odprawił. Ujął się za swoim sługą, Izraelem» (Łk 1, 51-54).

Jest to wyznanie wiary dwóch matek wobec Pana dziejów, który staje po stronie żyjących na marginesie, nędzarzy i nieszczęśliwych, znieważonych i upokorzonych.

5. Drugi wątek, który pragniemy uwypuklić, jeszcze bardziej wiąże się z postacią Anny: «Niepłodna rodzi siedmioro, a matka wielu dzieci usycha» (1 Sm 2, 5). Pan, który odmienia losy, jest również u źródeł życia i śmierci. Bezpłodne łono Anny było niczym grób; a jednak Bóg mógł sprawić, że poczęło się w nim życie, ponieważ «w Jego ręku tchnienie wszystkiego, co żyje, i duch każdego ciała ludzkiego» (Hi 12, 10). W tym duchu zaraz rozbrzmiewa pieśń: «Pan daje śmierć i życie, wtrąca do otchłani i z niej wyprowadza» (1 Sm 2, 6).

Odtąd nadzieja nie dotyczy jedynie życia rodzącego się dziecka, lecz również życia, które Bóg może wzbudzić po śmierci. Tym samym otwiera się przed nami jakby «paschalny» horyzont zmartwychwstania. Izajasz śpiewa: «Ożyją Twoi umarli, zmartwychwstaną ich trupy, obudzą się i krzykną z radości spoczywający w prochu, bo rosa Twoja jest rosą światłości, a ziemia wyda cienie zmarłych» (Iz 26, 19).