Za KAI publikujemy tekst papieskiego przemówienia:

Drodzy bracia i siostry w Chrystusie,

„Η χάρις και η ειρήνη ας είναι πλούσια μαζί σας” (1 Pet 1:2). Με μεγάλη μου χαρά χαιρετώ εσάς που αντιπροσωπεύετε τις διάφορες χριστιανικές κοινότητες παρούσες στην Κύπρο. („Łaska wam i pokój niech będą udzielone obficie!”[1 P 1,2]. Z radością was pozdrawiam, przedstawiciele obecnych na Cyprze wspólnot chrześcijańskich).

Dziękuję Jego Świątobliwości Chryzostomowi II za jego uprzejme słowa powitania, naszemu gospodarzowi, Jego Eminencji Jerzemu, metropolicie Pafos i wszystkim, którzy sprawili, że spotkanie to stało się możliwe. Jest mi także bardzo miło, że mogę serdecznie pozdrowić obecnych tu chrześcijan innych wyznań, w tym należący do wspólnot ormiańskiej, luterańskiej i anglikańskiej.

Jest to dla nas naprawdę niezwykłą łaską, że możemy się zgromadzić na modlitwie w kościele Agia Kiriaki Chrysopolitissa (kościół Matki Bożej pokrytej złotem). Przed chwilą wysłuchaliśmy czytania z Dziejów Apostolskich, które przypomniało nam, że Cypr był pierwszym etapem podróży misyjnych apostoła Pawła (por. Dz 13,1-4). Wysłani przez Ducha Świętego, Paweł wraz z Barnabą, rodem z Cypru, i Markiem, przyszłym ewangelistą trafił do Salaminy, gdzie zaczął głosić słowo Boże w synagogach. Przemierzając wyspę, dotarli do Pafos, w pobliżu tego miejsca, przepowiadali w obecności prokonsula rzymskiego Sergiusza Pawła. Tak więc z tego miejsca zaczęło się rozpowszechnianie orędzia Ewangelii w całym imperium, a Kościół zakorzeniony w apostolskim przepowiadaniu, mógł zakorzenić się na całym znanym wówczas świecie.

Kościół na Cyprze może słusznie być dumny ze swego bezpośredniego powiązania z przepowiadaniem Pawła, Barnaby i Marka oraz swej komunii w wierze apostolskiej, komunii, która łączy go z tymi wszystkimi Kościołami, które zachowują tę samą regułę wiary. Jest to komunia realna choć niedoskonała, która już nas łączy i która skłania nas do przezwyciężenia naszych podziałów i dążenia do przywrócenia owej pełnej widzialnej jedności, której pragnie Pan dla wszystkich, którzy za Nim idą. Ponieważ, jak mówi Paweł: „Jedno jest Ciało i jeden Duch, bo też zostaliście wezwani do jednej nadziei, jaką daje wasze powołanie. Jeden jest Pan, jedna wiara, jeden chrzest” (Ef 4,4-5).

Komunia Kościoła w wierze apostolskiej jest zarówno darem jak i wezwaniem do misji. W usłyszanym fragmencie z Dziejów Apostolskich dostrzegamy obraz jedności Kościoła na modlitwie oraz jego otwartość na natchnienia Ducha misji. Każdy chrześcijanin, podobnie jak Paweł i Barnaba, jest przez chrzest posłany, by nieść prorocze świadectwo Zmartwychwstałemu Panu i Jego Ewangelii pojednania, miłosierdzia i pokoju. W tym kontekście Specjalne Zgromadzenie Synodu Biskupów dla Bliskiego Wschodu, które w październiku ma obradować w Rzymie, zastanowi się nad istotną rolą chrześcijan w tym regionie, zachęci ich do dawania świadectwa Ewangelii i pomoże w krzewieniu szerszego dialogu i większej współpracy między chrześcijanami w całym tym regionie. Bardzo istotne znaczenie ma fakt, że prace Synodu zostaną wzbogacone obecnością bratnich delegatów innych Kościołów i wspólnot chrześcijańskich tego regionu, jako znak naszego wspólnego zaangażowania w służbie słowa Bożego oraz naszej otwartości na moc jego łaski, która dokonuje pojednania.
 

Jedność wszystkich uczniów Chrystusa jest darem o który należy się modlić do Ojca, w nadziei, że umocni ona świadectwo Ewangelii w dzisiejszym świecie. Pan modlił się o świętość i jedność swoich uczniów właśnie po to, aby świat uwierzył (por. J 17,21). Właśnie sto lat temu, na konferencji misyjnej w Edynburgu, ostra świadomość, że podziały między chrześcijanami stanowiły przeszkodę w szerzeniu Ewangelii zrodziła współczesny ruch ekumeniczny. Dzisiaj powinniśmy być wdzięczni Bogu, który przez swego Ducha doprowadził nas, zwłaszcza w tych ostatnich dziesięcioleciach, do odkrycia na nowo bogatego dziedzictwa apostolskiego, wspólnego dla Wschodu i Zachodu oraz do wzajemnego zbliżenia na drodze cierpliwego i szczerego dialogu, pokonując dawne kontrowersje i mając nadzieję na lepszą przyszłość.

Kościół w Cyprze, który jest pomostem między Wschodem a Zachodem przyczynił się znacznie do tego procesu pojednania. Droga wiodąca do pełnej komunii z pewnością nie będzie pozbawiona trudów, ale Kościół katolicki i Kościół prawosławny na Cyprze są zaangażowane w postęp na drodze dialogu i współpracy braterskiej. Niech Duch Święty oświeca nasze umysły i umacnia nasze postanowienia, abyśmy mogli wspólnie nieść orędzie zbawienia mężczyznom i kobietom naszych czasów, którzy pragną prawdy przynoszącej autentyczną wolność i zbawienie (por. J 8,32), prawdy, która nazywa się Jezus Chrystus!

Drogie siostry i bracia, zanim zakończę chciałbym jeszcze wspomnieć świętych, którzy są ozdobą Kościoła na Cyprze, w szczególności św. Epifaniusza, biskupa Salaminy. Świętość jest znakiem pełni życia chrześcijańskiego, głębokiej wewnętrznej uległości wobec Ducha Świętego, który wzywa nas do ciągłego nawrócenia i odnowy, kiedy staramy się być coraz bardziej podobni do Chrystusa, naszego Zbawiciela. Nawrócenie i świętość są również uprzywilejowanymi środkami, dzięki którym otwieramy nasze umysły i serca na wolę Pana, pragnącego jedności swojego Kościoła. Dziękując za to spotkanie i za braterską miłość, która nas jednoczy, prośmy świętych Barnabę i Epifaniusza, świętych Piotra i Pawła i wszystkich świętych Boga o błogosławieństwo dla naszych wspólnot, zachowanie nas w wierze Apostołów i kierowanie naszymi krokami na drodze jedności, miłości i pokoju.