Misyjne wezwanie roku jubileuszowego

Umiłowani Bracia, najmilsi Synowie i Córki Kościoła!

1. Tegoroczny Światowy Dzień Misyjny ma szczególne znaczenie dzięki obchodom Nadzwyczajnego Jubileuszu Odkupienia. Ogłaszając go, przypomniałem apel, z którym zwracam się do świata od początku mojego pontyfikatu: „Otwórzcie drzwi Chrystusowi”. I rzeczywiście, Jubileusz jest wielkim zaproszeniem do nawrócenia i pojednania, apelem o to, aby łaska Chrztu przenikała coraz bardziej do naszej świadomości i aby przylgnąć do Ewangelii, która zwiastuje Odkupienie i zbawienie wszystkich ludzi.

Przypominając wszystkim chrześcijanom bogactwo, jakie Odkupienie dało światu, Jubileusz nabiera tym samym wyraźnego znaczenia misyjnego. Jest on nieustającym apelem o ewangelizację tych milionów osób, które 1950 lat po złożeniu zbawczej ofiary na Górze Kalwarii nie są jeszcze chrześcijanami i nie mogą, w cierpieniu czy radości, wzywać imienia Zbawiciela, gdyż jeszcze Go nie znają.

Nikt, kto chce być prawdziwym chrześcijaninem, nie może nie pragnąć pełnego współudziału również tych braci w cudownym darze Odkupienia. Innymi słowy, związek z Bogiem Ojcem i Jezusem Chrystusem nie może być tylko związkiem indywidualnym. Jest to związek, który ogarnia całą ludzkość, a tym samym jednoznacznie wkracza w sferę misyjną.

Chrystus jest Odkupicielem wszystkich ludzi, umarł za wszystkich, wydał siebie samego na okup za wszystkich (por. Kor 5,15; 1 Tm 2,6; 1 J 2,2) i wzywa każdego z nas nie tylko do własnego z Nim pojednania, ale także do pośrednictwa w odkupieniu tych, którzy nie są jeszcze odkupieni: „Idźcie… i nauczajcie wszystkie narody” (Mt 28,19-20).

Wzniosły to zaszczyt, lecz także uroczysty nakaz, odwołujący się do naszego sumienia w najwyższym przykazaniu orędzia Chrystusowego: „miłujcie się wzajemnie, tak jak Ja was umiłowałem” (por. J 15,12.17).

Czyż Odkupienie nie jest praktycznym urzeczywistnieniem planu miłości, który mamy kontynuować z woli Chrystusa? Dlatego też tym bardziej będziemy mogli powiedzieć, że kochamy naszych braci, im więcej pracy i wysiłku włożymy w przekazanie im zbawiennego Słowa samego Chrystusa i owocu Odkupienia. Niech słowa Apostoła: „miłość Chrystusa przynagla nas” (2 Kor 5,14) staną się słowami każdego z nas.
Jak już pisałem w Bulli otwierającej Rok Jubileuszowy: „W odkrywaniu na nowo i w przeżywaniu sakramentalnej ekonomii Kościoła, przez którą dociera do poszczególnych ludzi i do wspólnoty łaska Boża w Chrystusie, należy widzieć głębokie znaczenie i tajemnicze piękno tego Roku, który Chrystus pozwala nam uroczyście obchodzić.

Z drugiej strony, powinno być rzeczą jasną, że ten szczególny czas, w którym każdy chrześcijanin wezwany jest do głębokiego urzeczywistnienia swego wezwania do pojednania z Ojcem w Synu, tylko wtedy osiągnie w pełni swój cel, kiedy przekształci się w nowy wysiłek każdego i wszystkich na rzecz pojednania nie tylko wśród wszystkich uczniów Chrystusa, ale też pomiędzy wszystkimi ludźmi, i na rzecz pokoju między wszystkimi narodami” (Aperite portas Redemptori, 3).

Wejść w klimat Roku Jubileuszowego znaczy dać się całkowicie ogarnąć duchowi misyjnemu, skierować serce nie tylko w głębię własnego sumienia, lecz także w stronę tych wszystkich, którzy są naszymi braćmi, i którzy mają prawo poznać Chrystusa i cieszyć się szczodrobliwością Jego Serca dives in misericordia. 2. NIE MA WIĘKSZEJ DLA CZŁOWIEKA SŁUŻBY, ANIŻELI SŁUŻBA MISYJNA

Tegoroczny Światowy Dzień Misyjny w pełni harmonizuje z treścią teologiczną i duszpasterską nadzwyczajnego Jubileuszu. Powtarzam więc z sercem przepełnionym troską: „Otwórzcie drzwi Chrystusowi, otwórzcie je na oścież! Pójdźmy do Zbawiciela, zanieśmy Go wszystkim ludziom! Nieśmy Go z porywającą i przekonującą siłą Ducha Świętego, który przybył wezwany misyjną modlitwą!”
Nieśmy Go łącząc z wielką ofiarą Krzyża nasze codzienne cierpienia, także te najpokorniejsze i najskrytsze, tak aby je ubogacić i nadać im wartość odkupieńczą dla naszych braci. Nieśmy Go, wspierając naszą solidarnością, naszym szacunkiem, naszą wieloraką pomocą tych ofiarnych, którzy pracują w całkowitym odosobnieniu głosząc Ewangelię na najdalszych krańcach Królestwa Bożego.
Zwracam się w szczególny sposób do młodzieży, która jest nadzieją Kościoła, moją nadzieją.

Niech skieruje swój entuzjazm, swoje niespożyte energie i uczucia, swój zapał i swoją odwagę w stronę służenia tej świętej sprawie, jaką jest misjonarstwo. Czyż św. Franciszek Ksawery, w odległych Indiach, gdzie głosił orędzie zbawienia, nie swoich licznych kolegów uniwersyteckich z Paryża miał na myśli twierdząc, że gdyby tylko poznali olbrzymie potrzeby świata misyjnego, nie zawahaliby się przed decyzją przyłączenia do niego w duchowym zdobywaniu świata dla Chrystusa? Dlatego mówię do młodych: Nie bójcie się! Nie lękajcie oddać się Chrystusowi, poświęcić mu wasze życie w szlachetnej służbie najwyższemu z ideałów - misjonarstwu. Czeka was pasjonujące zadanie, ogromne pole działalności.

3. WSPÓŁPRACA - OBOWIĄZKIEM WSZYSTKICH CHRZEŚCIJAN

Jednocześnie chciałbym, aby wszyscy wierni przyłączyli się i wnieśli swój osobisty wkład w wielki ruch „współpracy misyjnej”, otrzymującej od Papieskich Dzieł Misyjnych odpowiednie środki, które właściwie i skutecznie, duchowo i materialnie, wspierają działalność pionierów Ewangelii (por. Dekret o misyjnej działalności Kościoła, 38). Ale po to, aby wierni mogli zdać sobie w pełni sprawę z konieczności współpracy, muszą zostać uwrażliwieni na ten problem przez tych, do których należy ważne zadanie ożywiania ruchu misyjnego - księży i braci zakonnych.

Praca animatorska przewodników Ludu Bożego jest niezbędna, ponieważ to od nich zależy przyjęcie przez wiernych konkretnej postawy wobec problemu ewangelizacji, a więc ich zaangażowanie na polu współpracy. Zaangażowanie to jest bardziej potrzebne i pilne wobec faktu, iż działalność misyjna, która obejmuje również budowę kościołów, szkół, seminariów, domów opieki społecznej itd., służących rozwojowi sfery religijnej i ludzkiej wielu braci, jest bardzo skrępowana dużymi trudnościami materialnymi.
Jakie struktury wspomnianych wyżej przeze mnie Papieskich Dzieł Misyjnych będą służyły najlepszą pomocą w realizacji programu pobudzania wrażliwości i w organizowaniu sieci powszechnej miłości bliźniego?

Jest mi wiadomo, że ostatnio powstają w wielu krajach „ośrodki ruchu misyjnego”. Gorąco polecam tę inicjatywę, tak pożyteczną dla teologicznego, duszpasterskiego i duchowego pogłębiania doktryny misyjnej.

Ja sam będę mógł z radością dokonać otwarcia nowej siedziby jednego z takich ośrodków - Międzynarodowego Centrum Ruchu Misyjnego, mieszczącego się przy tak mi drogim Papieskim Uniwersytecie Urbanianum. Tak więc podczas obecnego Światowego Dnia Misyjnego Kościół - troszcząca się o dobro wszystkich ludzi matka i mistrzyni - właśnie za pośrednictwem wspomnianych Dzieł Papieskich wyciąga swą dłoń, przyjmując pomoc ludzi dobrej woli. Ofiarowanie tej szlachetnej pomocy jest obowiązkiem, zaszczytem i radością, gdyż oznacza wniesienie wkładu w przekazywanie nieocenionych dobrodziejstw Odkupienia tym, którzy jeszcze nie znają „niezgłębionych bogactw Chrystusa” (Ef 3,8).

Także nowy Kodeks Prawa Kanonicznego, który poświęca działalności misyjnej część Księgi II (kan. 781-792), jednoznacznie sankcjonuje obowiązek współpracy wszystkich wiernych - każdego według jego możliwości - w dziale ewangelizacji, w duchu świadomej odpowiedzialności, jaka wynika z misyjnej natury Kościoła (por. kan. 781). W ten sposób zostaje również prawnie uznana współpraca misyjna, która jak głosi kan. 791, musi być podjęta we wszystkich diecezjach, według czterech podstawowych wytycznych: praca nad zwiększeniem ilości powołań misjonarskich; należna opieka kapłańska nad inicjatywami misyjnymi, przede wszystkim nad rozwojem Papieskich Dzieł Misyjnych; obchody Dnia Misyjnego; doroczna zbiórka środków materialnych dla misji przekazywana Stolicy Apostolskiej.

4. ROK ŚWIĘTY - ZACHĘTĄ DO NADZIEI

Jest moim szczerym życzeniem, ażeby w tej trudnej godzinie, jaką przeżywa ludzkość, godzinie pełnej zagrożeń, ale także niosącej nadzieję, nastąpiła - poprzez zaczerpnięcie nowego ładunku energii ze Świętego Roku Jubileuszowego - mobilizacja wszystkich sił Kościoła, Ludu Bożego po to, by Słowo Boże coraz szerzej i głębiej docierało do narodów i ludów ziemi.

Na zakończenie chciałbym wyrazić moją wdzięczność tym wszystkim kapłanom, siostrom i braciom zakonnym oraz świeckim, którzy swoją wieloraką działalnością, tak w pierwszej linii, jak i na różnych polach działalności Kościoła, skutecznie przyczyniają się do rozszerzenia Królestwa Bożego, udzielając z całego serca im oraz ih bliskim Apostolskiego Błogosławieństwa, wzywając jednocześnie łask niebieskich.