Antonio de Sant'Ana Galvao OFM, znany jako Frei Galvao, urodził się w miejscowości Guaratingueta w 1739, zmarł w Sao Paulo 23 grudnia 1822. Jest pierwszym błogosławionym urodzonym na ziemi Brazylijskiej.

Jego ojciec, Antonio Galvao de Franca, był emigrantem portugalskim. Jego matka, Isabel Leite de Barros, była córką posiadacza ziemskiego i prawnuczką słynnego w Brazylii bandeirante Fernao Dias Pais. Antonio wzrastał wraz ze swoimi braćmi w dużym, bogatym domu. Chcąc zapewnić synom dobrą formację ludzką i kulturalną, ojciec wysłał 13-letniego Antonio do szkoły jezuitów w Belém w stanie Bahia na północy Brazylii. Do szkoły tej uczęszczał już jego brat José.

Antonio postanowił wstąpić do jezuitów, jednak z powodu prześladowań zakonu ojciec polecił mu, aby wstąpił do franciszkanów w Taubaté. W wieku 21 Antonio wstąpił więc do nowicjatu w Vila de Macacu w Rio de Janeiro. 16 kwietnia 1761 roku złożył śluby, rok później święcenia kapłańskie. Po nich został wysłany do klasztoru Świętego Franciszka w Sao Paulo aby pogłębić swoje studia filozoficzne i teologiczne oraz ćwiczyć się w apostolstwie. 9 listopada 1766 oddal się całkowicie Maryi jako " Jej syn i wieczny niewolnik" podpisując przysięgę własną krwią.

Po ukończeniu studiów został mianowany głosicielem Słowa Bożego, spowiednikiem świeckich i furtianinem klasztoru, miał więc bezpośredni kontakt z wiernymi. Wkrótce stał się cenionym i poszukiwanym spowiednikiem. Kiedy był wzywany do chorego, zawsze udawał się na miejsce spowiedzi pieszo - mimo że niejednokrotnie były to znaczne odległości.

W latach 1769-70 pełnił rolę spowiednika kobiet mieszkających w azylu "Recolhidas de Santa Teresa". Tam poznał siostrę Helenę Maria do Espirito Santo, zakonnicę o głębokim życiu modlitewnym, która zapewniała go, że miała widzenia, podczas których Jezus prosił ją, aby założyć nowy azyl. Frei Galvao po zapoznaniu się z opinią osób doświadczonych i znanych, które stwierdziły prawdziwość tych objawień, 2 lutego 1774 roku otworzył nowy azyl.

W rok później siostra Helena zmarła, a Frei Galvao stał się jedynym opiekunem placówki. Podjął tą pracę z całkowitym oddaniem i mimo przeciwności losu starał się, aby azyl był ciągle otwarty dla najbardziej potrzebujących. Widząc zwiększającą się stale liczbę chętnych, rozpoczął budowę nowego domu, który powstawał w ciągu 14 lat (1774 - 1788).

W ciągu kolejnych 14 lat wybudował kościół, uroczyście poświęcony 15 sierpnia 1802 roku. Frei Galvao był jego architektem, nadzorcą budowy, a nawet murarzem. Obecnie kościół, znany jako Mosteiro da Luz, został przez UNESCO wpisany na listę Kulturowego Dziedzictwa Ludzkości. W 1811 r. na prośbę biskupa Sao Paulo Frei Galvao ufundował nowy azyl Santa Clara w Sorocaba w stanie Sao Paulo, gdzie przebywał 11 miesięcy ucząc zasad funkcjonowania azylu.

Do Frei Galvao przychodzili także chorzy, prosząc o modlitwę w intencji uzdrowienia. Podczas jednej z takich okazji, oświecony przez Boga, napisał na skrawku papieru łacińskie zdanie z modlitwy do Matki Bożej: "Po porodzie, Dziewico!, pozostałaś nietknięta: Matko Boża wstawiaj się za nami!". Zrulował papier w formę pigułki i dał umierającemu młodzieńcowi. Silne bóle natychmiast ustąpiły i młodzieniec odzyskał siły. Wkrótce potem przyszedł mąż proszący o modlitwę i "lek" dla żony, która miała problemy z urodzeniem dziecka. Dzięki podobnej "pigułce" Frei Galvao niebawem narodziło się zdrowe dziecko. Od tego momentu Frei Galvao nauczył braci jak robić pigułki i rozdawać je wiernym, co dzieje się do dnia dzisiejszego. W Mosteiro da Luz znajduje się wiele świadectw łask otrzymanych za pośrednictwem Frei Galvao. Około 60-70 proc. to świadectwa uzdrowienia z raka, chorób nerek, kłopotów z przewlekłą ciążą oraz świadectw poczęcia małżeństw, które nie mogły mieć dzieci.

Frei Galvao zmarł 23 grudnia 1822 roku i został pochowany w Mosterium da Luz, kościele, który sam wybudował. Jego grób zawsze był miejscem licznych pielgrzymek. 8 kwietnia 1997 roku na Placu Św. Piotra Jan Paweł II ogłosił go błogosławionym, Frei Galvao stał się w ten sposób pierwszym błogosławionym Brazylijczykiem. 16 grudnia 2006 roku zostały uznane 2 cuda dokonane za wstawiennictwem franciszkańskiego zakonnika.