Wraz z kardynałami Camillo Ruinim i Stanisławem Dziwiszem grupa młodzieży modliła się przy grobie Papieża. Dzięki telebimom w różańcu uczestniczyli wierni zebrani na Placu. O godz. 21:37 prowadzący rozważanie kard. Angelo Comastri przerwał modlitwę i poprosił o chwilę ciszy. Wiele osób w tym momencie klękało. Inni trwali w zadumie, trzymając w ręku zapalone świece. „Z okna Domu Ojca widać lepiej” – powiedział po włosku na zakończenie czuwania kard. Dziwisz, zawierzając opiece Jana Pawła II młodzież i tych, którzy potrzebują pomocy.

Po polsku metropolita krakowski powiedział: „Ojcze Święty, w trzecią rocznicę Twojego odejścia do Domu Ojca, w duchowej pielgrzymce przyprowadziłem do Ciebie dziś wszystkich Twoich rodaków. Klękamy przy Twoim grobie, aby w duchowej jedności z Tobą modlić się, odmawiać Różaniec, który był Twoją ulubioną modlitwą. Za Twoim przykładem pragniemy przenieść na paciorki Różańca wszystkie radosne i bolesne sprawy: nasze osobiste, jak i naszej Ojczyzny”.

W imieniu wszystkich rodaków metropolita krakowski wyraził wdzięczność Janowi Pawłowi II za to, kim był i jest dla Polaków. „Twoja obecność w naszej świadomości jest bardzo ważna, bo nas integruje wokół Chrystusa, a więc wokół najwyższych wartości: prawdy, dobra, miłości, solidarności, piękna, przebaczenia, jedności i wierności Ojczyźnie. Bądź z nami i wspieraj nas w dawaniu świadectwa Ewangelii, nawet kiedy to wymaga wyrzeczeń i poświęceń” – mówił kard. Dziwisz.

Pozdrawiając młodzież zgromadzoną na czuwaniach w różnych miejscach, kard. Dziwisz również ją polecił w modlitwie Ojcu Świętemu. „Młodzież zapaliła świece, tak jak zapaliła je w chwili Twojego odejścia. Te świece płonące przypominają nam Twoją miłość do nas, a także wyrażają naszą odpowiedź na nią. Chociaż te świece się wypalą, to jednak nasza pamięć o Tobie nie wygaśnie ani w naszych sercach, ani w naszym umysłach, nie wygaśnie w naszej Ojczyźnie. Będziemy coraz bardziej zgłębiać Twoje dziedzictwo, które dziś stało się ważną częścią dziedzictwa duchowego narodu i Kościoła w Polsce, kultury polskiej – mówił osobisty sekretarz Jana Pawła II. – Ojcze Święty! Pragniemy Cię o tym zapewnić dzisiaj, w trzecią rocznicę Twojej błogosławionej śmierci”. Swoją modlitwę kard. Dziwisz zakończył apelem: „Prosimy, wstawiaj się za nami u Ojca Miłosierdzia i wypraszaj nam potrzebne łaski na każdy dzień nowej ewangelizacji”.

Wśród modlących się na Placu św. Piotra był abp Tadeusz Kondrusiewicz. „Bardzo dobrze, że te coroczne czuwania są organizowane. To jest pierwsze, w którym uczestniczyłem osobiście, bo nie zawsze mogę być w Rzymie. Było dużo ludzi, którzy modlili się” – powiedział abp Kondrusiewicz. Metropolita mińsko-mohylewski podkreślił duchową moc rozważań kard. Comastriego, nawiązujących m.in. do tajemnicy fatimskiej. „Ja sam też często o tym mówię, że Jan Paweł II na Placu św. Piotra dokonał aktu poświęcenia świata Niepokalanemu Sercu Najświętszej Maryi Panny, a Związek Radziecki przestał istnieć w dniu uroczystości Niepokalanego Poczęcia. Nie wierzę w to, że przywódcy Rosji, Białorusi czy Ukrainy, podpisujący wtedy umowę o rozpadzie Związku Radzieckiego, wiedzieli o tej uroczystości. Matka Boża w Fatimie powiedziała: Moje Niepokalane Serce zatriumfuje” – przypomniał hierarcha. Wskazał także na znaczenie słów kard. Dziwisza. „Zarówno po polsku, jak i po włosku, wypowiedział on ważne słowa, zwracając się do młodzieży. Jego słowa były dla mnie przedłużeniem modlitwy i intencji Jana Pawła II, by ogarnąć młodzież. Ona dzisiaj z jednej strony szuka Boga, a z drugiej – jest w rozproszeniu, bo taki jest świat – pociąga, ale to wszystko iluzja”. Zdaniem abp. Kondrusiewicza o wadze słów polskiego purpurata świadczyły oklaski, jakimi zostały one przyjęte przez zebranych: „Ta spontaniczna modlitwa stała się modlitwą głęboką, potrzebną ludziom, zarówno przybyłym z różnych krajów na Plac św. Piotra, jak i w Polsce”.

Wiele osób po czuwaniu pozostało na Placu św. Piotra, modląc się i śpiewając. Kolejny raz rozległo się też wołanie „Santo subito!”.

Niektórzy z uczestniczących w czuwaniu wspominali wydarzenia z 2005 r. „Gdy dowiedzieliśmy się o chorobie Papieża, czuwaliśmy i byliśmy z nim. Przyrzekliśmy sobie, że dopóki będziemy w Rzymie, będziemy co roku przychodzić na różaniec” – mówili. „Jak Ojciec Święty zawsze był z nami i dużą ufność pokładał w młodzieży, tak samo i my przychodzimy i chcemy podziękować mu za to, że był wtedy dla nas, i prosić go o wsparcie, tym razem z nieba” – dzieliła się jedna z uczestniczek.

Dla młodych ludzi przeżyciem były papieskie homilie: „To, że młodzi ludzie przychodzą i pamiętają, to, że śpiewają jego ulubioną piosenkę – to coś znaczy. On żyje nadal w naszych sercach i jego słowa mogą bardzo dużo ludziom przynieść”. „Chcemy pokazać, że jego nauki nie poszły w las, że zrozumieliśmy to, co chciał nam przekazać przez tyle lat. Teraz staramy się oddać mu to, co zostało w naszych sercach, i pokazać, że naprawdę go kochaliśmy” – mówili młodzi Polacy.