Od niedzieli czworo nowych świętych

KAI/J

publikacja 02.06.2007 13:20

W niedzielę 3 czerwca podczas Mszy św. W Watykanie Benedykt XVI ogłosi świętymi czworo błogosławionych - z Malty, Polski, Holandii i Francji. Z naszego kraju nowym świętym będzie żyjący w XV wieku franciszkanin Szymon z Lipnicy - jego postać przedstawiliśmy oddzielnie, poniżej natomiast omawiamy sylwetki pozostałych przyszłych świętych.

1. Jerzy Precza (12 lutego 1880-26 lipca 1962) - Maltańczyk, kapłan, założyciel Stowarzyszenia Nauki Chrześcijańskiej.

Urodził się w stolicy kraju - La Valletcie; gdy miał 8 lat cała rodzina przeniosła się do pobliskiego handlowego miasta Hamrun. Tam też poszedł do szkoły i tam poczuł w sobie powołanie kapłańskie. Zanim został księdzem, w latach 1905-06 zgromadził wokół siebie kilku chłopców z Hamrunu i zaczął ich kształtować duchowo. Święcenia kapłańskie przyjął 22 grudnia 1906, po czym przez kilka tygodni wychodził z domu tylko do kościoła, aby odprawić Mszę św. - resztę czasu przeznaczał na modlitwę i kontemplację. Pod koniec stycznia 1907 na nowo zwołał swych chłopców, którym przedstawił zamiar utworzenia nowej wspólnoty. Tak narodziło się Stowarzyszenie Nauki Chrześcijańskiej (SDC), w którym świeccy mieli być formowani w życiu ascetycznym i w zasadach wiary katolickiej, aby potem uczyć ich innych. Jego przełożonym generalnym został później Eugeniusz Borg - jeden z "chłopców z Hamrunu".

Początkowo nazywało się ono Societas Papiduum et Papidissarum, czyli "Stowarzyszenie Papieżystów i Papieżystek", dla podkreślenia wierności Ojcu Świętemu, później - nie bez poczucia humoru - ks. Precza "ochrzcił" je MUSEUM: Magister utinam sequatur Evangelium universus mundus, to znaczy - Nauczycielu, oby cały świat kroczył za Ewangelią. W 1910, dzięki pomocy Gianniny Cutajar, powstała żeńska sekcja SDC. Z upływem lat ukształtowało się duchowe oblicze nowego zgromadzenia: tworzyli je świeccy celibatariusze, oddani całkowicie apostolstwu przez katechizację dzieci i dorosłych. Obowiązywała ich surowa dyscyplina, skromność w ubieraniu się, odmawianie serii krótkich modlitw (Modlitewnik Muzeuminów), codziennie godzina katechezy dla wszystkich chętnych w ośrodkach parafialnych i godzina stałej formacji.

Założyciel przeżywał też trudne chwile, m.in. w 1909 nakazano mu zamknąć wszystkie placówki SDC, później pojawiały się w miejscowej prasie artykuły krytykujące zarówno jego, jak i MUSEUM, ale po zbadaniu całej sprawy przez biskupa dzieło odżyło a oficjalnie zostało ustanowione kanonicznie 12 kwietnia 1932 r.

Oprócz zgromadzenia ks. Precza pozostawił po sobie wiele napisanych po maltańsku książek i broszur na temat dogmatyki, moralności i ascetyki chrześcijańskiej, a także krótkich rozważań biblijnych. Był też wielkim apostołem dzieła Wcielenia - jednym z jego ulubionych powiedzeń było "Słowo Boże stało się ciałem. W 1918 wstąpił do Trzeciego Zakonu Karmelitańskiego, przyjmując imię Fra (Brat) Franco. Chciał, aby wszyscy członkowie MUSEUM nosili szkaplerz, propagował też nabożeństwo do Cudownego Medalika. W 1957 zasugerował wprowadzenie pięciu nowych tajemnic różańcowych, które nazwał "Tajemnicami światła", wyprzedzając pod tym względem decyzję Jana Pawła II z 2003 r. Członkowie jego zgromadzenia pracują obecnie w 6 krajach. Zmarł w opinii świętości w swym domu w Santa Venera na Malcie.

Błogosławionym ogłosił go Jan Paweł II w czasie swego pobytu na Malcie 9 maja 2001 i w tym dniu wypada też jego wspomnienie liturgiczne.

2. Karol od św. Andrzeja (Houben; 11 grudnia 1821-5 stycznia 1893) - Holender, kapłan-pasjonista, działał głównie w Irlandii.

Urodził się jako czwarte z dziesięciorga dzieci w zamożnej rodzinie młynarza z Munstergeleen w diecezji Roermond. Na chrzcie otrzymał imiona Jan Andrzej. Od najmłodszych lat był bardzo pobożny i powściągliwy w zachowaniu oraz wykazywał pragnienie zostania księdzem. Po ukończeniu szkoły podstawowej i średniej w 1840 odbywał służbę wojskową i tam od swego kolegi-żołnierza dowiedział się o istnieniu Zgromadzenia Męki Pańskiej - pasjonistów. Po wyjściu z wojska wstąpił do nich w 1845 w Ere koło Tournai. Przyjął imię Karola od św. Andrzeja. Jego pierwszym mistrzem był przyszły błogosławiony Dominik Barberi. 21 grudnia 1850 przyjął święcenia kapłańskie.

Wkrótce potem wysłano go do Anglii, gdzie zajmował się m.in. nowicjuszami i pracował jako zwykły duszpasterz. W 1856 władze zakonne przeniosły go do nowo powstałego klasztoru w Mount Argus koło Dublina. Szybko zasłynął tam z wielkiej pobożności oraz z posłuszeństwa, ubóstwa, pokory i prostoty w zachowaniu oraz szczególnego nabożeństwa do Męki Pańskiej. Aby nigdy o niej nie zapominać, nosił zawsze ze sobą mały krzyżyk. Ze względu na niedostateczne opanowanie języka angielskiego nie był wybitnym kaznodzieją, ale za to z wielkim oddaniem udzielał się jako spowiednik i kierownik duchowy. Sława jego świętości szybko zaczęła ściągać do klasztoru licznych wiernych z całej Irlandii, a gdy odwiedzał parafie wiejskie, na drogach ustawiało się wielu chorych, proszących go o błogosławieństwo. Zdarzały się też uzdrowienia.

W trosce o jego zdrowie i siły, w obliczu coraz większego napływu do niego wiernych, władze zakonne przeniosły go w 1866 do Anglii, gdzie mieszkał w trzech klasztorach. Ale tu także nie oszczędzał się, był kierownikiem duchowym wielu ludzi, w tym również niekatolików. W 1874 powrócił do Dublina i tam pozostał do końca życia. 12 kwietnia 1881 w wypadku drogowym, jadąc wozem, złamał nogę i biodro, a gdy po pewnym czasie doszła do tego gangrena, w grudniu 1882 r. został na trwałe przykuty do łóżka. Stan jego zdrowia pogarszał się coraz bardziej i - znosząc bez słowa skargi wielkie cierpienia fizyczne - zmarł w dublińskim klasztorze w opinii świętości. Jego pogrzeb zgromadził liczne rzesze ludzi, którzy w ten sposób okazali swą miłość i hołd "Ojcu Karolowi z Mount Argus".

Beatyfikował go Jan Paweł II w dziesiątą rocznicę swego wyboru 16 października 1988 (m.in. razem z o. Honoratem Koźmińskim).

3. Matka Maria Eugenia od Jezusa (Milleret; 25 marca 1817-10 marca 1898) - Francuzka, zakonnica, założycielka Zgromadzenia Sióstr od Wniebowzięcia NMP.

Pochodziła z dobrze sytuowanej rodziny bankiera z Metzu we wschodniej Francji. Jej ojciec, zwolennik Woltera i liberalizmu, bardziej zajmował się polityką niż rodziną i o wychowanie córki troszczyła się głównie matka - osoba o silnym charakterze i dużym poczuciu obowiązku. Mała Anna Eugenia od dziecka była inteligentna, bardzo wrażliwa, interesowała się otaczającym ją światem i była otwarta na sprawy społeczne. Ale wzrastała raczej w atmosferze dalekiej od wiary, choć w święta chodziła do kościoła. W dniu swej I komunii św. doznała przeżyć mistycznych, co jednak początkowo nie wywarło na niej większego wpływu.

Po kilku latach, w następstwie bankructwa ojca i rozpadu małżeństwa rodziców, wyjechała do Paryża z matką, która tam zmarła na cholerę, gdy dziewczyna miała 15 lat. Powoli zmieniało się jej dotychczasowe życie, a przełom nastąpił, gdy w wieku 19 lat słuchała w katedrze Notre Dame rekolekcji, głoszonych przez słynnego dominikanina o. Lacordaire'a. Zaczęła wówczas inaczej patrzeć na życie i widzieć w Chrystusie powszechnego Wyzwoliciela, którego Królestwo na ziemi należy budować w braterskim i sprawiedliwym społeczeństwie. Wtedy też spotkała innego wybitnego kaznodzieję o. Combalota, który został jej spowiednikiem. Pod jego wpływem powzięła myśl o założeniu zgromadzenia nastawionego na wychowanie młodzieży, aby tą drogą ewangelizować inteligencję, odradzać w duchu chrześcijańskim rodziny i przemieniać społeczeństwo.

W wieku 22 lat powołała do życia Zgromadzenie Sióstr od Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, mające za zadanie głoszenie Jezusa Chrystusa, rozbudzanie miłości do Niego i pracę na rzecz Królestwa Bożego wśród pojedynczych ludzi i w społeczeństwie. W 1839 wraz z dwiema innymi dziewczętami zapoczątkowała w Paryżu działalność swej wspólnoty, a w dwa lata później otworzyła pierwszą szkołę. Jednocześnie uczestniczyła czynnie, na ile mogła, w życiu otaczającego ją świata, starając się też pozyskiwać nowe kandydatki do swego dzieła. Prawie pół wieku (1840-88) zabiegała o papieskie potwierdzenie reguły swego zgromadzenia, stale uściślając jego konstytucję i charyzmat. Pod koniec życia coraz bardziej słabło jej zdrowie, ale wszystkie choroby i trudności znosiła z pokorą i w milczeniu. Zmarła w domu zgromadzenia w Paryżu.
Błogosławioną ogłosił ją 9 lutego 1975 w Rzymie Paweł VI.

Zbliżająca się kanonizacja będzie drugim w tym roku a czwartym z kolei obrzędem tego rodzaju w czasie obecnego pontyfikatu. W czasie trzech dotychczasowych kanonizacji Benedykt XVI ogłosił 10 świętych, w tym dwóch Polaków (abp Józef Bilczewski i ks. Zygmunt Gorazdowski w 2005 r.).