Bóg nadzieją i radością pokornych

Wątkiem przewodnim tej starożytnej modlitwy, który łatwo w niej odnaleźć, jest siedem gestów dokonanych w dziejach przez Boga Zbawcę, a dostrzeżonych przez Maryję: «Okazał moc swego ramienia, rozproszył pyszniących się (...). Strącił władców z tronu, a wywyższył pokornych. Głodnych nasycił dobrami, a bogatych z niczym odprawił. Ujął się za swoim sługą, Izraelem» (Łk 1, 51-54).

Jest to wyznanie wiary dwóch matek wobec Pana dziejów, który staje po stronie żyjących na marginesie, nędzarzy i nieszczęśliwych, znieważonych i upokorzonych.

5. Drugi wątek, który pragniemy uwypuklić, jeszcze bardziej wiąże się z postacią Anny: «Niepłodna rodzi siedmioro, a matka wielu dzieci usycha» (1 Sm 2, 5). Pan, który odmienia losy, jest również u źródeł życia i śmierci. Bezpłodne łono Anny było niczym grób; a jednak Bóg mógł sprawić, że poczęło się w nim życie, ponieważ «w Jego ręku tchnienie wszystkiego, co żyje, i duch każdego ciała ludzkiego» (Hi 12, 10). W tym duchu zaraz rozbrzmiewa pieśń: «Pan daje śmierć i życie, wtrąca do otchłani i z niej wyprowadza» (1 Sm 2, 6).

Odtąd nadzieja nie dotyczy jedynie życia rodzącego się dziecka, lecz również życia, które Bóg może wzbudzić po śmierci. Tym samym otwiera się przed nami jakby «paschalny» horyzont zmartwychwstania. Izajasz śpiewa: «Ożyją Twoi umarli, zmartwychwstaną ich trupy, obudzą się i krzykną z radości spoczywający w prochu, bo rosa Twoja jest rosą światłości, a ziemia wyda cienie zmarłych» (Iz 26, 19).