* Rodzina rozwija i ochrania Boży dar powołania
Orędzie na XXX Światowy Dzień Modlitw o Powołania
3. „PROŚCIE PANA ŻNIWA, ŻEBY WYPRAWIŁ ROBOTNIKÓW NA SWOJE ŻNIWO” (MT 9,38)
Pierwszym i naturalnym środowiskiem duszpasterstwa powołań jest rodzina. Rodzice bowiem powinni umieć przyjąć jako łaskę ofiarowany im przez Boga dar powołania któregoś z ich dzieci do kapłaństwa lub życia zakonnego.
O tę łaskę trzeba prosić w modlitwie, a otrzymawszy ją - czynnie na nią odpowiedzieć poprzez takie wychowanie dzieci, które pozwoli im odczuć całe bogactwo i radość poświęcenia się Bogu.
Rodzice, którzy z wdzięcznością i radością przyjmują powołanie swojego syna lub córki do szczególnej konsekracji dla Królestwa Niebieskiego, otrzymują wyjątkowe potwierdzenie duchowej płodności swojego związku, zostaje on bowiem wzbogacony przez doświadczenie miłości przeżywanej w celibacie i w dziewictwie.
Rodzice ci ze zdumieniem odkrywają, że dar ich miłości niejako się pomnaża dzięki świętemu powołaniu ich dzieci, i to w sposób przewyższający ograniczone ludzkie możliwości. Aby można było kształtować w rodzinach świadomość tego ważnego aspektu ich misji, potrzebne jest duszpasterstwo zmierzające do uczynienia małżonków i rodziców „świadkami oraz współpracownikami płodności Matki-Kościoła, na znak i na uczestnictwo w owej miłości, jaką Chrystus umiłował Oblubienicę swoją i wydał za nią siebie samego” (Lumen gentium, 41). Rodzina jest naturalnym „rozsadnikiem” powołań. W duszpasterstwie rodzin należy zatem poświęcać szczególną uwagę aspektowi ściśle powołaniowemu.
4. „KTO JEST PRZEŁOŻONYM, [NIECH DZIAŁA] Z GORLIWOŚCIĄ” (RZ 12,8)
Iść razem do Ojca za Chrystusem - oto najwłaściwszy program duszpasterstwa powołaniowego. Jeśli kapłani, zakonnicy i zakonnice, osoby konsekrowane, misjonarze i świeccy otoczą opieką rodzinę, rozwijając różne formy dialogu i wspólnych ewangelicznych poszukiwań, rodzina wzbogaci się o wartości, które pozwolą jej być „pierwszym seminarium” powołań do szczególnej konsekracji.
Niech kapłani diecezjalni i zakonni interesują się problemami życia rodzinnego, aby potrafili ukazywać chrześcijańskim małżonkom ich konkretne obowiązki w świetle słowa Bożego, tak aby ci ostatni, otrzymawszy solidną formację w wierze, potrafili dopomóc swym dzieciom, jeśli zostaną one powołane do całkowitego poświęcenia się Bogu.
Pierwszym i naturalnym środowiskiem duszpasterstwa powołań jest rodzina. Rodzice bowiem powinni umieć przyjąć jako łaskę ofiarowany im przez Boga dar powołania któregoś z ich dzieci do kapłaństwa lub życia zakonnego.
O tę łaskę trzeba prosić w modlitwie, a otrzymawszy ją - czynnie na nią odpowiedzieć poprzez takie wychowanie dzieci, które pozwoli im odczuć całe bogactwo i radość poświęcenia się Bogu.
Rodzice, którzy z wdzięcznością i radością przyjmują powołanie swojego syna lub córki do szczególnej konsekracji dla Królestwa Niebieskiego, otrzymują wyjątkowe potwierdzenie duchowej płodności swojego związku, zostaje on bowiem wzbogacony przez doświadczenie miłości przeżywanej w celibacie i w dziewictwie.
Rodzice ci ze zdumieniem odkrywają, że dar ich miłości niejako się pomnaża dzięki świętemu powołaniu ich dzieci, i to w sposób przewyższający ograniczone ludzkie możliwości. Aby można było kształtować w rodzinach świadomość tego ważnego aspektu ich misji, potrzebne jest duszpasterstwo zmierzające do uczynienia małżonków i rodziców „świadkami oraz współpracownikami płodności Matki-Kościoła, na znak i na uczestnictwo w owej miłości, jaką Chrystus umiłował Oblubienicę swoją i wydał za nią siebie samego” (Lumen gentium, 41). Rodzina jest naturalnym „rozsadnikiem” powołań. W duszpasterstwie rodzin należy zatem poświęcać szczególną uwagę aspektowi ściśle powołaniowemu.
4. „KTO JEST PRZEŁOŻONYM, [NIECH DZIAŁA] Z GORLIWOŚCIĄ” (RZ 12,8)
Iść razem do Ojca za Chrystusem - oto najwłaściwszy program duszpasterstwa powołaniowego. Jeśli kapłani, zakonnicy i zakonnice, osoby konsekrowane, misjonarze i świeccy otoczą opieką rodzinę, rozwijając różne formy dialogu i wspólnych ewangelicznych poszukiwań, rodzina wzbogaci się o wartości, które pozwolą jej być „pierwszym seminarium” powołań do szczególnej konsekracji.
Niech kapłani diecezjalni i zakonni interesują się problemami życia rodzinnego, aby potrafili ukazywać chrześcijańskim małżonkom ich konkretne obowiązki w świetle słowa Bożego, tak aby ci ostatni, otrzymawszy solidną formację w wierze, potrafili dopomóc swym dzieciom, jeśli zostaną one powołane do całkowitego poświęcenia się Bogu.
Bez Eucharystii i przyjęcia prawdy objawionej wiara obumiera
Pisze papież Franciszek w przedmowie do nowego studium na temat św. Piusa X.
Prezes Papieskiej Akademii Życia: za prawem do aborcji stoi „prawo najsilniejszego”
Nienarodzone dziecko jest zawsze słabsze, nie może mówić za siebie i nie może niczego żądać.
Papież podjął decyzje ws. nowych świętych i błogosławionych
Franciszek zatwierdził trzy dekrety Dykasterii Spraw Kanonizacyjnych.
Watykan protestuje przeciw skazaniu kard. Ouelleta przez francuski sąd
Sąd wydały wyrok, że bezprawnie wydalili zakonnicę ze zgromadzenia.
